Gece şairi Şiiri - Cafer Yılmaz

ben gece şairiyim...
hani uyuduğunda seni bekleyen
üstün açıldığında üstünü örten...
hani o rüyalarında buram buram tüten var ya?
o benim işte...
gözünü açtığında sabah olmamışsa hala
karanlık basmışsa üstünü
simsiyah bir örtü ise büründüğün
arada bir yabancının göz kırpması alıyorsa gözlerini
ve sonra kayıp karanlğa gömülüyorsa...
o benimdir işte...
gece şairi...

ben gece şairiyim.
en büyük günahlarını saklasanda
en büyük yalanlarını gömsende karanlığın ortasına
o karanlık da benim işte...
uyku kokusunda rüyalarında yaşarsın hayallerini
bense oturup senin hayellerinin nöbetini tutarım.
kimseler gelip çalmasın diye
bir asker edasında gece nöbetlerine adımı yazarım.

ben gece şairiyim.
dolanırım sokaklarını sen uyurken.
toplarım ayyaşlarını köşe başlarından.
sokak lambalarıyla konuşurum.
ya da çöp karıştıran bir zavallıya takılır
senden arta kalanlarla avunurum.

ben gece şairiyim.
beni ükütmez karanlık.
rahatsız etmez sessizlik.
ayak tıkırtısından ürker
ateş böceğinden korkarım.
sözlüğüm yoktur, olmadı hiç...
kelimelerim olmadı geceleri.
dudaklarım bu yüzden yapışık
kulağım sessizliğe bu yüzden hep alışık...

güneşten devraldığımda
başlar benim satlerim.
simsiyah bir örtü olur çökerim üstüne.
kimi zaman poyrazın kuyruğuna takılır
pencerenden girerim.
ağustos böceklerinin peşine düşerim bazen.
kimi zaman bir su kenarında
bülbülün namesine takılı kalır
kimi zaman yorgun bir yaprak gibi
tutunamam dalıma, koparım...

ben gece şairiyim işte.
hani o karanlık var ya..!
hani o korktuğun karanlığın şairi.
akşamın battığı yerden doğarım.
mezar sessizliğinde bekleyerek şehri
bir elimde cehennemi tutarım
bir elimde cennetin hoş kokusu...
ben gece şairiyim işte...
ürpertir içimi sabahın korkusu...

19-02-2008