Gece Renksizliğini Unutmuştu

Gece, yamaçlardan ağaç köklerinden
Yavaş yavaş göklere yükseldi
Ağaçlar boşuna telaşlanmıştı
Gece geceydi, gece güzeldi

Havuzu bekleyen akasyalar
Gündüzkü kadar yeşildi yaprak yaprak
Yıldızlar boşuna göz kırpıyorlardı karanlığa
Yine kahverengiydi toprak

Eskisi kadar titriyordu yalnızlık
Ay eskisi kadar sularda dolaşıyordu titrek titrek
Rüzgar usulca panjurlarla oynuyordu
Pencerelere eğilerek

Türküler boşuna sesleniyordu geceye
Kapılar boşuna kapanmıştı
Bu gece karanlık tertemizdi
Bu gece ışıklar yıkanmıştı

Hiç bir şeyi gizlemedi karanlık
Parmak ucuyla gölgeleri gösterdi
Temiz arzular sızıyordu pencerelerden
Gece arzulara ümit verdi

Unutulmak korkusu geceyi düşündürmedi
Meyvalar gündüz rengiyle bekledi geceyi
Gece renksizliğini unutarak
Önümüze serdi herşeyi

Işıklar pervasız tırmandı duvarlara
Pencereden sığmadı karanlıklar
Gece uyanık bekledi hepimizi
Korkusuz sönüp yandı ışıklar

(Şairi:Zeki Ceylan
İstanbul dergisinin 1956 yılı haziran sayısında yayınlandı)