Ağız dil vermeyen gecede
Solgun yıldızların meşaleleri
Yalazlanıp yitiyor.
Vuruyor belirsizce minberin çinisine
Gökyüzünün uzak sınırlarından ruhun ışığı,
Gecenin günah karası kubbesine.
Ey melekler,
Yitik ordular uyanır kuşanmak için.
Dilsizleşip donuklaşan
Her bir yanılgı uyandırıldığı zaman,
Sallar ay usulca buhurdanlığını.
Karanlığın kıyısından
Gecenin kubbesini doldurur
Bir çanın şamatası.
Mis kokulu bir duman yükselir
Boşluğa doğru
Ruhların ıssız toprağından.
(Trieste, 1915)
James Joyce
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
“Pomes Penyeach”den (1927)
Kayıt Tarihi : 13.11.2005 01:05:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!