Gece Onbir Saat Şiiri - Rafet Selvi

Gece...
Karanlık.
Onbir saat.
Soba yanmıyor, sönmüş usul usul.
Burnumu cama dayamışım.
Karanlığı düşünüyorum.
Gökyüzünde kıpır kıpır oynaşıyor yıldızlar
Çığlık çığlıga geçip gidiyor trenler,
Çürük bir bez gibi yırtarak karanlığı.

Birazdan yatmalıyım.
Omuzlarımda bütün günün yorgunluğu.
Kendi kendine çalıyor dudaklarım Rodrigoyu
Gece,
Karanlık,
Onbir saat.
Televizyon çalışıyor kendi kendine.
Birazdan kapanacak.
Haberleri okuyor sipiker
Ustamın öldüğünü söylüyor.
Ustam...
Artık...
Yok...
Ustam Hasan Hüseyin
Kıramadı.
Hastalığın
Zincirini.
Oysa ne zincirler kırarak gelmişti bugüne.

Gece...
Karanlık.
Onbir saat..
Ustam yok.
Artık uyku tutmaz gözlerimi.