Gece Nöbeti Şiiri - Serkan Bilgin

Gün bitti yine;
En hüzünlü halini aldı gece.
Karanlık kendini gösterdi...
Örtmeye başladı kentin bütün pisliğini,
Ve saklamaya bizi birbirimizden.
Ben yine köşesinde bekliyorum sokağının...
Pencerene çıkarsın ümidiyle,
O sarı ışığın yandığı direğin dibinde.
Daha kaç vakit geçecek zamandan;
Geçecek de odanın lambası sönecek.
Uykulu gözlerle sürecek bekleyişim;
Sen gözlerini kapatana dek bensiz rüyalara.
İçeride ne yaptığın hakkında bir fikrim yok...
Bildiğim;
Seni yine bütün gece bekleyeceğim.
Perden de bir aralık görünmüyor...
Ama Ocak bütün soğuğunu vuruyor üzerime.
Kar yağıyor sessizce;
Bembeyaz, çok masumane.
Tam da yangının ortasındayım oysa...
Yaktığın, yandığım yangının içinde;
Bu soğukta neyin nesi.
Sokaktan geçenlerin gözü üzerimde...
Ama ben görmezden geliyorum,
Senin beni hiç görmediğin gibi.
Işığın yine kapanıyor aynı vakitlerde...
Kim bilir dalacaksın hangi düşlere.
Bekleyen ben, beklenen sen ise;
Değer bütün beklemelere.