Dolunayın yansıdığı masmavi deniz
ve uzaktaki adalar
ilk bakışta güzel bir manzara..
Sonra birden, durup dururken,
bir fırtına kopar aniden,
ve her şey kapkara..
Yollarda insan artıkları, kan gölleri,
içi dışına çıkmış
gülümseyen bir kadavra..
Her kafada bir ses,
her adımda kulak tırmalayan bir çığlık,
sonu olmayan gereksiz bir yaygara..
Gözler kara..
Eller kara..
İnsanlar kara..
Toprakta kurumuş otlar toplanmayı bekliyor,
Onlar da en az bizim kadar hasret
bir damla yağmura..
Gökyüzüyse sevgilisi denizi
orospu bulutlarla aldatan
adi bir zampara..
Derken foyası ortaya çıkar gökyüzünün,
çoluk çocuğun dilinde,
ve tabii ki el aleme maskara..
Ardından herkes yollara düşer,
Siyahı benimsemiş bedenler yine karanlıkta
Bir de gökyüzünün uydurduğu
bir sürü palavra..
Gözler kara,
Eller kara,
İnsanlar kara..
Gökyüzü utancından kapkara.
Zaten sırf bu yüzden
geceleri bürünür siyahlara..
14.03.99
Hakan LimanKayıt Tarihi : 24.6.2004 00:21:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!