Geçe nin on ikisi Şiiri - Welat Yavuz

Doğup büyüdüğüm yerleri
Çocukluğumu
Gençliğimi
Dostları arkadaşları
Ve olmayan güneş yüzlü sevdalımı
Son kez
Son kez hatırlıyorum gece-nin on-iki-sini de
Söğüt ağaçlarının çamlarının kokusunu
Son kez solurken memleketimin
Fırtınalar koparan yüreğimde
Volkan patlamaları yenilirken defalar...
Son kez
Son kez şerit gibi geçti gözümün önünden hayatım
Öleceğim
Öleceğim biliyorum
Biliyorum ölmek mükafatıdır doğmanın
Üzülmüyorum
Aksine seviniyorum
Üzüldüğüm tek şey çıplak
Ve son kez olsun seni bir daha göremeden gitmek
Sevdalım saf inancım
Bu gece on iki yi vurduğunda huzursuzluk
Saatleri durdurma
Ve bırak boğulsun gözlerin
Soluk kalsın tüm yazamadıklarımız
Aksın karanlıkların tüm utancı şafağın göğsünde
Ki sönsün şu dişleri çürüyen yalnız kederin sevinci
Belki balıklara rastlarım
Kuşlar yalnız yalnız bırakmayacak beni
Biliyorum karıncalar eşlik edecekler yol boyu
Ama
Korktuğumdan değil hani
Ben korkmam bilirsin
Öldürdüğümden beri ölümden
Korkanlar yansın
Öldürenler...
Yaşamaktanda korktuğumdan değil
Yaşamayı yaşayabilmemiz için
Özgürlüğüne
Alabildiğine derin vede engin
On iki yaşındayım
Ve elli
Babamın yaşlanmadan vurgun yediği sokakalarda
Ateşe veriyorum o tabuları
Ve çocuklara gök yüzünü yarıyorum
Seni daha iyi görebilsinler diye
Uçurtmalara binsinler diye
Kuş misali kendileri olsunlar diye
Geçe düşmeden gece
Çiğ damlası sevgilim...
Bu gece
Durdurma zamanı aksın
Belki sana gelirim