Gece Mazi ve Sen Şiiri - Ahmet Çapa

Bırak bu şarkıyı,
bu feryat bitsin artık.
Ayaklarının giderken bıraktığı kolyeyi,
yollar şimdi kendi yorgun boynunda taşır.

Şimdi nereye koymalı bu kederli elleri,
her neyi tutsa,
her neye dokunsa,
yosun tutmuş yokluğun
parmak uçlarımdan beynime yapışır.

Tabutların kapaklarını açarak,
çürümüş zaman kokusunu ciğerlerime sundum bu akşam.
Tahta merdivenlerde gıcırdayan bir sessizlik,
verandada yokluğunun ayak izleri,
tabloda ağlayan bir kadın,
ve kapının arkasında alevden bir surat,
şimdi sana nasıl tarif etmeli bu cehennem yüzlü geceyi.

ne yana dönsem yüzümü,
her kapının arkasında sırtı dönük bir hayal,
en son şurada durmuşluğun ve yürümüşlüğün patika yollarda,
ayrılığın baş harfini ayak izlerinden yazdım
ve geri kalanıydı gidişin
ve her camın arkasında bıraktığın sırtı dönük bir hayâl.
Dumandan bir ata binmiş karanlıklar,
yumrukluyor bütün pencereleri,

Vurgun yemiştir aynalar artık birer birer,
karşısında kaybolmuş yüzler aradım durdum,
fonda ıstırap dolu bir şarkı,
hani giderken tebessüm yerine dudaklarıma yapıştırdığın.

Gece tutunurken bir ağacın dallarında,
salınan yapraklarda ilahi bir huşu,
şu orman korosu,
ve şu seferi rüzgârlar
bestelerken avuntu makamında bir hüznü,
sana nasıl bir şiir yazmalı.

Yani,
küllerini karıştırmak bu saatlerde eski bir alevin,
boyna yaftalar hazırlamak gibidir.
Geçmiş zaman celladının ipine teslim etmek her şeyi,
o an kolaydır,
Yıllar sonra hatırlmak ise bir anı,
cesetleri darağacına yeniden asmaktır.

Gözbebeklerinden kan damlaya damlaya
uyandırdığın bu ruhlar
vadesi erken gelmiş bir ölümün
gaddarca intikamıdır:

15.08.2006 (Artvin)