Gece Konuşmaları Şiiri - Bünyamin Tumluk ...

Göğsümde kanat çırpan felaket uğultuları,
Dağların üzerine kar düşünce,
Sıra Selviler gibi uzanır.
İnadım ve kemikten daha sert yalnızlığım.
Baharın rayihasına kapılmamış.
Donmuş toprak kadar küskün.
Bulvarlarda bıraktığım çocukluk.
Ağulu aş kaplarına tekme vurunca,
Gözyaşları kol içlerine silinir.
Terk etmelerim birikti hayli vakittir.
Ne yapsam, nereye gitsem.
Bir kimlik gibi taşıyorum.
Kalemimi ve hüznümü.
Bir kavganın ortasına atsam kendimi.
Sonu belirsiz olandan,
Kulağıma ilişir kuş sesi.
Yaşamın anlamı nedir?
Sevmek için çöle mi düşmeli?
Ya da delmeli mi illa bir dağı?
Odun mu sırtlanmalı bir dereden bir dere yoluna.
Saygıdeğer baylar gereklidir vazgeçiş.
En çok kendinden geçiş,
Bir kadın kahkahasına kapılmayalı hayli geçti.
Bir simidi çayla yemeyeli.
Kuşlara yem atmayalı.
Bir sahafta tozlara karışmayalı.
Biliyorum tanıyorum!
Kuşlar biliyorum, örneğin uçmak istemeyen.
Yaşayanlar biliyorum, ölmek isteyen.
Ölüler biliyorum, yaşamak isteyen.
Hep isteyenleri biliyorum.
Biliyor duyuyor ve anlıyorum.
Fakat en hırçınından reddediyorum hepsini.
Yüreğimi parçalara ayırıp,
Dağ bayır dağıtıyorum.
Umudumu çocuklara bırakıyorum.
Kadınlar şiirlerde güzel.
Ben vazgeçiyorum baylar.