Gece irin gibi akıyordu gözlerinden… Yine düşünce sarhosu yüregiyle kendi denizinin gelgitlerindeydi… Nafile bir arayıştı bu belki de… Neyi niye aradığını bilmeden… Sadece bir arayis… Sorgulamaları dinmek bilmiyordu… Hani bıraksalar hayatın özüne inecekti kendi sorgu dalgalarıyla… Kafasında düşünceler savaştaydı yine… Ah bu düşünceler… Bitmez tükenmez…
Yorgun düşüyordu gecenin hoyrat karanlığında… Sessiz bir senfoni yankılanıyordu duvarlarından… Kulaklari tırmalarcasına… Öyle bir sessizlikti ki bu sinip kalıyordu bir düşman gibi benliginde… Korunaksız hissediyordu kendini gecesinde… Oysa gecesi tek korunaği degil miydi ömrü boyunca? Gece de darbesini vurmuştu demek… Dostluktan düşmanlığa apansız bir geçişle…
Gece acımasızdı bu kez… Bir tufan misali alıp götürüyordu önünde ne varsa… Gece onu götürüyordu… Nereye, niye belirsiz… O savrulup gidiyordu gecenin kollarında… Dost bildigi geceye dair yollarda… Huzura açtığı gecelerin anısına sesini çıkartmıyordu… Teslimiyetçi bir ruh haliyle kendini geceye bırakmıştı…
Gece… Huzur… Niye böylesine tezatti ki bu gece? Tezatlığın acısı yüreğini yaktı… Huzur uzaklaşmaya devam etti… Herkesin, herşeyin yaptığı gibi gece de huzurunu huzursuzluga bürümüştü işte… Gece de sırtından hançerlemişti tüm iyi niyetli varlığını… Belki de gece zaten huzursuzluğun diger adıydı… Ömrü boyunca bunu nasil farketmemişti ki? ! Şaşırdı… Yeni bir keşif gibi içine çekti derinden…
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
