Gece...Kesif...Huzur...(Deneme)

Gece irin gibi akıyordu gözlerinden… Yine düşünce sarhosu yüregiyle kendi denizinin gelgitlerindeydi… Nafile bir arayıştı bu belki de… Neyi niye aradığını bilmeden… Sadece bir arayis… Sorgulamaları dinmek bilmiyordu… Hani bıraksalar hayatın özüne inecekti kendi sorgu dalgalarıyla… Kafasında düşünceler savaştaydı yine… Ah bu düşünceler… Bitmez tükenmez…

Yorgun düşüyordu gecenin hoyrat karanlığında… Sessiz bir senfoni yankılanıyordu duvarlarından… Kulaklari tırmalarcasına… Öyle bir sessizlikti ki bu sinip kalıyordu bir düşman gibi benliginde… Korunaksız hissediyordu kendini gecesinde… Oysa gecesi tek korunaği degil miydi ömrü boyunca? Gece de darbesini vurmuştu demek… Dostluktan düşmanlığa apansız bir geçişle…

Gece acımasızdı bu kez… Bir tufan misali alıp götürüyordu önünde ne varsa… Gece onu götürüyordu… Nereye, niye belirsiz… O savrulup gidiyordu gecenin kollarında… Dost bildigi geceye dair yollarda… Huzura açtığı gecelerin anısına sesini çıkartmıyordu… Teslimiyetçi bir ruh haliyle kendini geceye bırakmıştı…

Gece… Huzur… Niye böylesine tezatti ki bu gece? Tezatlığın acısı yüreğini yaktı… Huzur uzaklaşmaya devam etti… Herkesin, herşeyin yaptığı gibi gece de huzurunu huzursuzluga bürümüştü işte… Gece de sırtından hançerlemişti tüm iyi niyetli varlığını… Belki de gece zaten huzursuzluğun diger adıydı… Ömrü boyunca bunu nasil farketmemişti ki? ! Şaşırdı… Yeni bir keşif gibi içine çekti derinden…

Sorgulamaları devam etti peşisıra… Bu kez sanık kendisiydi düşüncelerinde… Düşündü… Düşündü… Durmaksızın düşündü… Yeni keşfine yoğunlaştı iyice… Gerçekten belki sorun buydu… Belki huzurun kalmadığı şeylerde yada kişilerde aramıştı hep huzuru… Onların kendi huzursuzluklarında boğulduklarını farketmeden… Oysa o herşeye rağmen yadsımıştı, hatta düşünmemisti bunu hiçbir zaman… O varolan herşeye rağmen silbaştan yaratmaya çalışmıştı olmayanı, belki de asla olmayacak olanı… Evet, evet o huzuru yanlış kişilerde, yanlış şeylerde aramıştı… Yanlış omuzlara yaslamıştı başını… Sonra da aradığı huzura ters huzursuzlukla yüzleşip çöküşlere yelken açmıştı her seferinde...

Düşüncesinde yeni boyutlar farkedip durdu… Hayalperestliğini sorguluyordu şimdi de… Farkediyordu ki Don Kişot misali hayali yeldeğirmenleriyle savaşmıştı, aslında hiç gereği yokken…Hoş belki de onun savaşı kendisiyleydi… Karşısındakilere yüklediği anlamlarda aradığı belki de kendisiydi… O henüz kendisinde degilken karşısındakileri yine onlara, onları kendine katmaya çalışmıştı nafile bir uğraşla…Birden irkildi… Acaba kendisine haksızlık mı yapıyordu? Belki de aslında hiç olmayan onlardı… Ya yalan kişiliklerle karşısına çıkıyorlardı yada aslında hiç olmayan şeylere kendi varlık katıyordu…

Kafasi karıştı… Gelgitler acı veriyordu git gide… Yorulmuştu benliği… Sorgulamalar yargılamalara dönüşüyordu… Kendi savunmasi ellerindeydi… Evet, evet diyordu…”Buldum! ! ! ” Aslında yüzleştiğinin ya onların tükenmişligi yada kendi üretme çabasının olduğunu farketmişti sonunda… Bulmuştu… Zor bir keşfin sonrasındaki huzurlu bir zevke bürünmüştü tüm varlığı… Geceye karşı bir zaferdi bu… Huzursuzluğuna karşı bir zafer… En azından bu gecelik…

Keşfi sıcak sıcak benliğinde yayılırken gözlerinden akan irin huzur gözyaşlarına dönüşüyordu… Önce göz kenarlarında çise çise varlıklarını hissetti… Sevinçle karşıladi az sonra yağıp boşalacak gözyaşlarını…

Mutluluk huzur olmalıydı… Huzur da kendini keşif… İşte o keşfetmişti kendisini… Huzuru yakalamıştı gecenin acımasizlığına rağmen… Gece pes etmişti… Teslim bayrağı elinde yine o en bildik dost yüzüyle karşısında duruyordu gece… Gece geride kalan tüm gecelerden bile daha güzeldi… Gece tüm yorgunluğuna rağmen olgun bir huzur taşıyordu koynunda… Geceyle savaşı bitmişti işte… Eski dostuyla, can dostuyla yine aynı safhlardaydı… Yürek yüreğe… Sıcacık…

O an karar vermişti… Bundan sonra sorgulamalara devam edecekti yeni kesifler umuduyla… Kimbilir belki bu yolla hayatın genelinde bulurdu huzuru… Şimdilik gecenin huzuruyla yetindi… Boşalıp arınan gözleriyle uykuya yol aldı...