Gece-i fenâ Şiiri - Serpil Çavuşoğlu

Kaybolmak, bazen var olmaktan daha fazla iz bırakır.

Gece-i Fenâ

Bu gece seher vakti, canım toprağa düştü,
Bu âlemde ruhum sessizce yokluğa göçtü.
Yastığım bir derya, yorganım buzdan dağlar...
Ne bir nefes kaldı, ne de bende can var.

Koca bir taş düştü önce yanık göğsüme,
Acıyla çöktü dizlerim, dibe indim sessizce.
Tenhalık sardı usulca bez gibi gövdeme,
Ne bir zemin altımda, ne bir gök üstümde...

İçim; sessiz, ıssız, harabe bir zindan,
Cevabı belli artık, vazgeçtim duamdan.
Zaman unuttu beni, saatler sustu bir an,
Hayat kaçardı benden; şimdiyse ben ondan.

Belki de yazgıdır, batmak şu kısa ömrümde...
Ben de yaklaştım kadere, hem de seve seve...
Ruhumu özgür bıraktım, dönmez artık geriye,
Kanmayın bedenime, benden gittim sessizce...