Gece Hüznü Şiiri - Burak Göç

Kan damlıyor, elinde hüzünlerden mürekkep bir kalem
Kalbinde bir çağlayan, içini dağlayan
Sevgisizliği kadar büyük içindeki alem
Sessizliği sağlayan, hayallerini bağlayan

Oradan oraya koşturan çocuklar var içinde
Oradan oraya savrulan niyetler de var
Anlamadığı şeyler var valizinde
Ve dahası anlatamadığı şeyler de var
Hüzün bir mektep ona, bir akrep koynunda
Bir merkep bazen, alıp uzak diyarlara götürür
Ve tüm bu hikayenin sonunda
İçinden yalnız tebessümler dökülür

Kimse bilmez içindeki mahşeri
Bilinmez içinde ömrünün kederi
Ve bilmezler yüzünde görünmedi diye
Görmezler öleni, tabutu, kefeni....
Kalabalıklar habersizdir şahıslardan
Habersizdir anne babalar evlatlardan
Bilmiyor eşler birbirinin hakiki halini
Çocuklar tanımıyor babalarının kalbini
Başımızı koyduğumuz yastık bize küs
Başımıza açtığımız küslük bile küs
Her gün gördüğümüz ağaca yabancıyız
Her gün sorduğumuz hal hatıra da yabani
Yağmurlara, karlara, kırlara yabancıyız
Başımızda ülfet denilen bir zebani
İçinde birer birer kırıklar biriktir
Dikiş tutmaz yarıklar biriktir
Sen yine var ümitler biriktir
Fakat sensin yine sana en büyük mani..