Gece Gülü Şiiri - Habibe Merih Atalay

Hatırlamak ne güzel şeymiş geçmişi.
Yas tutmadan hem de.

Görür gibi oluyorum onu
bana ilk göründüğü haliyle.
Siyahlar içinde..
kat kat sarmalanmış,
açmış bir goncaydı siyahtan..
güldü o karşımda duran
simsiyahtan ipekten tülden...
Gece Gülüydü o.
Benim gecemde açardı
Yalnız gecem de açardı..
geceye doğruydu yönü de,
bakışı da, işvesi de..
gece boyunca..
geceye doğru süzülürdü
delicesine bir ışık ararken üzülürdü..
kaçardı benden..
ben kaçtım sanırdım o gittiğinde
sabahın ilk ışıklarında..
kurtuldum sanırdım ağlardım nedensiz..
kurtulmuşluğuma..

Ah! Tabii ya!
Bilemedim hiç!
Bilemezdim de elbet..
ne toy.. ne yoksundu yüreğim sevmekten..
nasıl atıldım ondan ben dışarı oysa..
ışıktan beleren gözlerimle..
toydum daha..
ve yoksundu ruhum sevmekten..

Hatırlamak ne de güzelmiş geçmişi.
El yordamıyla yakılan kandiller geliyor aklıma.
Mumların o ışıl ışıl salınışı..
büyüyen gölgem fısıldıyordu oysa
her an olacakları.. duyan kim?
Nerede o zamanlar o anlayış?

Bu anımsamalar döngüsünü
uzatmak istemiyorum şimdi
İçine yuvarlandığım şeyin
tadına varmalıyım biraz daha..

tostoparlacık koyu karanlık noktama
doğmalıyım.. yeniden.