Gece Gülleri Şiiri - Songül A Yılmaz

seyre dalardım dudaklarının her kıvrımını
ve avuç içlerimle bir bir gülüşlerini toplardım
martı kanatlarında gün dönerken
mavi şavkı kıyılara vuran deniz kızıydın sen
kızaran yanaklarından öpesim gelir utanırdım.
sonra gül kurusu hıçkırıklarım sızardı
kara gecenin ıssız kucağına ılık ılık.

sen hançer yarası dokunuşlara başlardın
ben kan revan olan göğsümü silerdim
kanatırdın tekrar tekrar ciğerlerimi
matemim olurdu gecelerle sevişmelerin
mavi gülüşlerinde yeşerirdi hüznüm
yüreğimde dağlanırdı.

seyre dalardım hayali şömine çıtırtılarını
seversin diye aldığım kestaneler pişerdi
ellerimle yedirmek isterdim,
ellerim yanardı kömürleşen kestane kabuklarından.

kefenimin yırtılışıydı şafak merasimleri
sonbahara bir kala
temenna ile güverteden el sallarken
deniz fenerinin son damla ışığı jest yapardı
gökyüzüne aşkımı yazarken.
gül kurusu hıçkırıklarımı kollarımla silerdim
ve debelenirdim görmek için masum yüzünü
lacivert yağmurlar yağdırırdı gözlerin
ıslanırdım sırılsıklam nefesimin neminden

ben yağmak isterken gri bulutlardan
bir martının çığlığıyla
akşam kızılı yanaklarından
gece gülleri toplamaktı bütün arzum
iki büklüm çırpınırken yürek kuşum

düşlerim özgürlüğümü yakaladığım tek yerdi.
dudakların düş sokaklarıma huzur sererdi.
ben gülümserdim ama sadece hayallerimde güzeldin