Gece Geç Vakit Olan Bir Meçhul Şey

Kıpır kıpırdı gökyüzü
Yıldızlar kayıyordu,
Kar yağıyordu;
Ve dalgalıydı deniz.
Kıyısında bir adam
Kâh dalgaları
Kâh karları sayıyordu
Uyumamak için.

Gök çok bulutluydu;
Görülebildiğinde görüldüğü üzere
Ay dolunay ve ay pusluydu.

Saat geceni üçünü beş falan geçiyordu,
Sokaklar sessiz
Ve benim gibi sensizdi.
Boştu;
Bomboştan az azıyla
Birkaç evsizle doluydu.
Kıyıdaki adam bir şeyler bekliyordu.

Yarım saat kadar geçti aradan
Kar durdu
Dalgalar duruldu.
Denizin üzerinden
Puslu havayı yaran
Bir gaz fenerinden yayılan
Solgun bir ışık görünüyordu.
Bir sandaldı bu.
Sandalda bir adam vardı
[Boyu kısa
Kendisi köse
Adı Musa
Sözün gelişi işte! ]
İşte bu adam feneri sallıyordu.
Kıyıdaki adam sandalı bekliyordu.

Birden bire duyuldu
Arı sesini andıran kurşun vızıltıları,
Birileri adamı vurmaya uğraşıyordu
Ve vuruyordu;
Lakin
Bir tanesiyle ölecek adam
Nedense ölmüyor,
Dimdik duruyordu.
Yoksa hepsi mi karavana?
Hayır! Sadece adam ölüme direniyordu.
Adam ölümü zorluyordu.
Ölüm adamı…
Adam ölümü
Ölüm
Adam
……..

Yarım saat daha geçti
Şimdi rıhtımda ay ışığından başka
Ambulans ve polis arabası ışıkları da vardı.
Birkaç gececi basın mensubunun çakan flaşları
Ara sıra adamın yüzünü aydınlatmaktaydı.
Gülen yüzünü
Güler gibi görünen yüzünü.
Işıklar gösteremezdi ki kalbe gömülmüş hüznünü.

Herkes soruyor gibi adamın kim olduğunu
O saatte neyi ve neden beklediğini;
Onu ne şair biliyor ne de vuranlar
Adam için
“O bir anarşisti” deniyordu,
Vurulması isteniyordu.
Öyle de oldu.
Ne olduğumuzu çoğu zaman biz değil
Başkaları biliyordu.
Feneri sallayan sandalcıya
Yani Musa’ya ne oldu?
Kimse bilmiyor ve ilgilenmiyordu;
Saçma sapan ve Meçhul bir şey işte!