Gece De Ne Gece...

Dolandırılmış sokaklarda,
Yanlış anlaşılmaktan övünüyoruz
ben ve gece.
Sadece
övünüyoruz ama kibir yok
ne onda ne bende.
Gece de ne gece...
sanki
Midemde asidin fazlası,
Sinsi migrenimin azması,
yada kalbimin kulaklarımda atması...
Hatta şah damarıma bıçak dayamış,
Kol saatimi satması
gereken bir tinerci.
“Aman gece! Yavaş git.”
diyorum
“Şişede durduğu gibi
Durmaz. O yaşama sevinci.”
İçiyor bitiriyor tek
Dikişte. Lacivert gözleri
Andırıyor yirmilik
Toy bir genci.
Kafa kıyak olacak,
Yaş göze dolacak...
Yine sanacak kendini
bir değirmenci.
Ancak
Ayılınca anlayacak
Ve utanacak
Kendisi halen utangaç
bir dilenci.
Yarına tekrar soracak:
“Yok mu be abicim bi yudum
yaşama sevinci? ”
“Ey sözde değirmenci!
içten güldürdün yine.
O dönen kafan senin
Dönmez olmayan değirmenin
olmayan pervanesi.
Ah ah, bi bak şu haline.”
Yok ki sevincime fazla direnci.
“Gece...
yinede severim seni
Bilirsin. Bilirsin bilirsin.
al sevincimi
helal ulan sana! İstediğin kadar
Sömürebilirsin.
aramazsın o zaman birayı,
viskiyi, cini,
tekilayı.
Ancak
ben ararım her zaman
ensemdeki ılık rüzgarı
Ve göğü dolduran
donmuş bir dolunayı.
becerebilirsem aklımı korumayı
belki sonuna doğru isterim
bi’ kaç dakikalık
ılık ama iliklerime işlemiş
bi’ yağmurla beraber yağmayı...
bilirim, seversin ağlayarak
uyuyakalmayı.”
“Bilmezler değerini benim kadar.
Onlar,
Onlar sever kahpe güneşe
senin sıran gelene kadar
yanmayı.
Nasıl unuturum lan gece!
Sen öğrettin bana
İnsanlara katlanmayı.
Dakika
dakika
dakika
saymayı.
büyüyüp saat, birleşip ay olduklarında
Yıllardan saklanmayı.
Ve saklamayı.