Gece Çöktü mü Şehrin Üzerine

Gece çöktü mü şehrin üzerine
ben oturur bitmeyecek bir şiire daha başlarım…
Esrarkeş kızlar simsiyah saçlarına sarı kınalar yakar…
Gürül gürül bir yağmur gelir çömelir odamın ortasına…
Ben oturur bir şiiri daha yakarım
kalbimin hiç bitmeyecek yangınında!

Artık hiç kimsenin hatırlamaya yanaşmadığı
ağlamaklı şarkılar mırıldanır dudaklarım…
Ben oturur bir sigara daha yakarım
içine esrar diye kına kattığım…

Gece çöktü mü şehrin üzerine
ben oturur kör jiletle bileklerimi keserim…
Ağır gelir hasretin;
ben tanımadığım kızlara aşk mektupları yazarım
bileklerimden fışkıran masmavi kanla…
Ağır ağır gelir hasretin; gelir çömelir kalbimin ortasına!
Ben oturur intihar mektupları yazarım
hiç geri dönmeyecek hüzünlü tanrıçalara…

Gece çöktü mü şehrin üzerine,
uzun bir uykusuzluğa daha hazırlanan bedenim,
susar ve bunalımın orta yerinde yitirilmiş bir cesaretle
tırmanmaya başlarım hüznün göğe uzanan merdivenlerine…

Gece çöktü mü şehrin üzerine,
eli yüzü yanık çocuklar,
boyalı yılan yumurtalarını ıpıslak öpücüklere boğar!

Gece çöktü mü şehrin üzerine,
çığrından çıkmış deliler
içimdeki tımarhanenin paslı demir kapılarını yumruklar …

Gece çöktü mü şehrin üzerine,
dönüp durur etrafımda küçücük kırmızı şeytanlar…
Her biri eğilip kulaklarıma senin adını fısıldar
ve onların her fısıldayışında benim kulaklarım kanar…

Suskun sevgililerin yatak odalarında
kuduran bakışlarımın orta yerini işgal eden şizofreninin
tahtına çıkar paranoya bin bir renkli törenle…
Dopamine terk eder yerini
şairlerin kılcal damarlarında gezinen melankoli…

Çünkü; gece çöktü mü şehrin üzerine,
indirir içimdeki hüzün, camını çerçevesini göğün!