Gece Çocukları Şiiri - Emre Şenkal

Gece Çocukları

Siz hiç güneşe baktınız mı?
Geceleri gökyüzüne?
Her gece yılbaşıdır tanrının
Ve çam ağacıdır gökyüzü
Her sabah çocuktur tanrı
Ve güneştir gülümsemesi

Bir günde büyür tanrı
Her gün anlatır ki bize
Hava kararır zaman geçtikçe
Ve süslemek lazımdır artık kararan hayatı
En az üç kişiyle

Çocuktur gündüzleri, ama bilir ki
Hava karardığında
Gelmeyecektir noel baba, büyümüştür çünkü
Yinede bitirmez içindeki ümitleri,
Bekler saman yolunda iki gözü

O hiçbir yılbaşını çocuk karşılayamamıştır.
Bunun için ressamdır her sabah, geceye hazırlık yapar,
Her sabah dünyayı aydınlarla daha bir aydınlığa boyar.
Ve bu yüzden tanrıya, daha bir yakındır aydınlar.

Çocukların kahkahalarını biriktirir bütün gün
Hava karardığında aydınlatacak bir şeyler olsun diye
Belli etmek istemese de, bahanesidir aslında yılbaşı,
Ve aydır onu en çok ele verende

Dua etmeyi bilmez çocuklar, kahkahadır çocukların duaları
Oda çocuk kahkahalarından yapar ayı,
Ve gülemeyen bütün çocuklar krater olup içini acıtır
O yüzden her yerden bembeyaz değildir ay
Bir yüzünü hep karanlık bırakır

Bilir ki gülemeyen çocuklarda var bu dünyada,
Kızamaz onlara, nasıl olsa güldürecektir onları yanına aldığında
Bir de eskiden çocuk olduğunu unutanlar vardır.
O hayatta üste çıktım sanıp, aslında yatay gidenler.

Bencil değildir ki tanrı
Çocuk olamasa da geceyi bizim gibiler için süsler
Hala çocuk kalabilenler için
Karanlıkta göremedikleri oyuncaklarıyla
Daha rahat oynayabilmeleri için.

Sonra gölge olup oda oynar yanımızda
Oyuncaklarıyla oynayan her çocuğun yanındaki
O kocaman, o yaşlı gölge odur,
O kadar azdır ki gece çocukları, kıyamaz onlara
Oyuncakları karartmamak için
Çocuk nereye dönerse dönsün, o hep arkasında durur.

O kadar çok zaman verir ki bize
Çocuk olduğumuzu unutabilmemiz için,
Bir o kadarda oyuncak verir
Unutmak istemeyenlerin oynayabilmesi için

Yıldızları yerleştirir gökyüzüne
Gece çocukları zıplayıp tutmayı denesin diye
Bazı geceler bir ucunu açık bırakır ayın
Birileri salıncak kurup sallanabilsin diye

Sıkılınca gece çocukları, yıldızlarını kaydırır
Ve dilek dilemelerini ister, oyuncak dilemelerini
Sonra bembeyaz, yumuşacık karlar bırakır gökyüzünden, oyuncak diye
Kendini sıkıp, sıkıp içine değil de,
Karları sıkıp birbirine atabilsinler diye.

Ve o bilir ki her kez, her sabah çocuk olur
Ama önemli olan gece olduğunda ne olduğundur.
En çokta çocuklara açıktır cennetinin kapıları
Ama o erken yatırmaz anneler gibi gece olduğunda çocuklarını

En geç onları yatırır, kıyamaz onlara,
Oyunlarından, oyuncaklarından ayıramaz onları
O yüzden hep gündüzleri alır yanına,
Büyüdüklerini bilemeyen gece çocuklarını.

Hayatı anlatmaz onlara
Ne zaman geldikleri, ne zaman gidecekleri akıllarına bile gelmez ki
Kafalarını kaldıramazlar ki oyunlardan görebilsinler dünyayı
Çünkü onlar gece olduğunda,
Yaşlanan tanrının oyunlar oynadığı oyun arkadaşları
Çünkü onlar büyük tanrının, küçük gece çocukları...