Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Günüaydın bir şiir daha ...
Sakin, soğuk, parlayarak ve susarak
Ayan beyan, açık seçik, çırılçıplak
Gerçek gelip kapına dayansın
İçin çekmese de çıkmalısın artık
Duygunun sıcak koynundan...
İşte o zaman çağır aklını imdada
Nöbet tuttuğu kuytudan yetişip fikrin toparlasın
Buda çok güzel anlamlı bir şiir elinize sağlık.10 +ant
Dizelerin akıp gittiğini hissetmek..
Çok güzell...sevgiler hep seninle olsun..
Şiirinizi tebrik eder saygılarımı sunarım.. Mehmet Karlı
Hanımefendi iyiki uğramışım bahçenize.Bulabilmek ne güzeldi sizi ve bu güzel şiirinizi.
Bir gazete sermelisin masaya
Kırık dökük birkaç harf
Sağa sola saçılmasın
Şiir basmalısın yaralara
Ki şiir daha bir kızıla boyansın...
Yüreğinize ve kaleminize sevgilerimi iletin lütfen.Şiirce ve esnen kalın efendim
Abdurrahim Kahraman /Ben Duydularım ve Şiir
en güzel hisler gecelerde yaşanir..gecelere aşiğim ben ..tebrikler ey can
Hem renklerin şairi de Yıldız'a
Hem geç kal okumakta
Hem de kırkı çıktıktan sonra..!
Ya yaşlılık alametidir
Ya da düpedüz renk körlüğü benimki..!
Sen şiir basmalı diyorsun
Ben kezzap katmalı diyorum şiire ..:))))
Şiirine gelince;güzeldi tek sözcükle..
Tebrik ve sevgilerimimle
kalpte saklanan şiirler
gece nöbetleri,uykularım
aklımın öldüğü yerler
fikir akla küs
gönül köşkündeki divanda
aklım anlamıyor yüreğim ne ister
tavşan kanının yaldızlayan incebelinde
sarmaşık gönül
şiir basmalı yaralara çünkü yara çocukları şiirler
ve götürecek neyimiz var ki yare ve yaradana
şiirde gayri.
sanki başucu şiirimmiş ve her gün okuyormuşum gibi hissettim.bu duygu bende ilk.teşekkür ederim.
ihsan arı
yıldız,
gün gelir, devran döner..bir de bakmışsın kendini renkli bir ekranın başında görürsün....
bizi buralara bağlıyan sanırım ekranın renkli görüntüsü değil mi sence?
ne yorumdu ama :))
Parmakların demli bir tavşan kanının
İncecik belini kavrasın
Üçbeş mısra yükle dudaklarına
Kaşığın şıkırtısına sözün özü karışsın
Güzel bir hasbihal şiiri . Kutlarım.
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta