Gece, Ben ve Zehir Şiiri - Kamil Korgan

Güneş,
Soyunup girdiğinde gecenin koynuna usulca
Bozarım sükûtumu.
Zamanın sofrasından arta kalan bedenim için
İkbalsiz kadehleri deviririm şehrin meydanında.
Yalnızlığımın avazıyla yıkılır sokak boylu boyunca,
Sanırsın deprem, sanırsın eylem, sanırsın savaş.
Düstursuz düşüncelerin devriye saatine yakalanırım,
İntiharlardan kalma sesler ile çınlar kulaklarım
Ve düşer korkularımın gölgesi kaldırımlara…
Öteki bir ben ayık kafayla kovar beni
Kendimden uzak bir yere… Ve birden
Avuçlarında avunduğum gecenin
Ayakları takılır et yığınlarındaki katran yüreklere;
Önce o düşer, sonra da ben düşerim çiğ tutmuş ellerinden.
Enkaz kokar üstüm başım,
Özüm taşar yüreğimin kırıklarından,
Ürker yalnızlığım, ürker çocuksu telaşım.
Sığıntı kalırım kaçışlardaki korkularda,
El atarım kendime ve tutarım bin pişmanlık ile
Ellerime akan feryadı…
Büyü vurur dilimin pervasızlığına;
Ne inkâra döner ne de sövgüye,
Her şeyi tutar acımasızca bir şüphe.
Dolar vaadim; dolar vaadi
Üryan hayallerimin, hayal sevdalarımın…
Akşamdan kalma yarım bir sefa ile dalarım seyrine
Ötelere ittiğim resimlerin;
Mest olurum mavisinde, bir tutam yeşilinde.
Gözlerime ağırlığı düşer okyanusların
Ve bir kez daha silinir izleri
Ellerimdeki kurumuş nasırların.
Yorulur ay; alır yorgan yastık
Çekilir sahnemden.
Gölgesiz kalır, tutuklanır yalnızlığım zifiri karanlıkta.
Saklambaç oynarım çocukluğumdaki gibi
—ama arkadaşsız, ama kuralsız, ama zamansız…
Nihayet ben de yorulurum, geçer ağırlığı kadehlerdeki
Meyin ve üşürüm
Ve oracıkta tutuştururum
Yanı başımdaki sevda çırpılarını,
Hasret kıymıklarını.
Büyür, büyür gecenin esrarlı gözlerine düşen ateş.
Birkaç devrik cümleyle
Dudaklarıma sığınır
Yalın ayak, çolak akıl kafiyesiz bir şiir,
Duyan olmaz; susar sokak, susar cadde, susar şehir.
Ve çaresiz kalırım seni sevmek gibi bir zehre;
Kadehim olur bu yürek
Sefam olur sevda, sürerim ta sabaha dek…