Gece Aydınlık Şiiri - Yılmaz Karagöl

Yazmak,
Üzerine gidilen bir hecenin ardından.

Gece,
Yine aydınlık..
Gündüz çok karanlık..

Kararlı matemlerinde,
Gündüzün..

Bir sırça köşkün saçağında,
Yazmak,
Gündüzün karanlığını
Ve
Gecenin ne kadar,
Aydın olduğunu..

Yazmak,
Sıyrılıp kederden,
Asmak tüm kirli çamaşırı,
Olmayan bir ipe..

Düşündüm,
Seni düşündüm gece..
Gece aydınlık..
Çünkü sen geliyorsun
Ve
Kaplıyorsun gündüzün
Elemini, kederini..

Yazmak,
Gündüz yazılmıyor ki,
Kalem kara..

Gece çoktan aydınlık,
Ve
Gündüz geceden kara..

İpi bulamadım
Ki
Kurusun, ayan beyan
Asılan iç donum..
Geceden gözüme ilişmiş..
Gündüz içimi karartmıştı.

3 kuruşa da don mu, alınırmış..
Altı üstü yattığım yer ile aramda,
Bez parçasıydı,
Yazılmış çarşafı saymazsak..

Yazmak,
Gecenin aydınlığında.
Elbet ayık kafayla..
Gündüzün karanlığı da,
Çıtlatmadan olmuyor kafayı..

Bulunur, bir halden
Çare denen,
Akdeniz iklimine has turunç..

Belki de gece değildir,
Ayan beyan..
Gündüz
Ve gerçekten aydınlıktır.
Kim bilir..

Bir taşın üzerindeyim,
Elim çenemde,
Dilim sırtımda..
Turfada turunç,
Hep aklımda..

Yazmak,
Diyerek başlıyorum söze,
Ardı sıra hece hece,
Dizeleniyor
Mısralar ötesinden berikine.

Ama yine de diyorum.
Bir yazmaktır,
Tutturdum gidiyorum..