Gece Ateşi Şiiri - Zeki Uçar

Mor dağlarda gece ateşiydik;
Çocukluğumuzda.
Ovalarda sümbül,
Göllerde nilüferdik,
Yeşil bir acem halısı gibi,
Su yüzünde.
Yaban ördeklerinde gizlenirdi
Rüzgar,
Hıçkırarak uyanırdık çoğu kez,
Bir dostun kötü rüyasına,
Dostluk böyle bir şeydi bizde,
Böyle yetiştirildik; törece.
Rüzgarları bile konuk ederdik
Saçlarımıza, fırtına olsa bile.
Biz, eşkıya öyküleri ile büyüdük,
Bilindik şaki değil bunlar,
Hepsi birer sosyal isyancı,
Haksızlığa karşıydı;
Namus sırrı gibi saklardık;
Gelişlerini;
Bu yüzden, kaç kez işkence gördü
Babam,
Soğuk sular döküldü kış ayazında;
Ser vermeye razıydı, sır vermedi asla
Biz eşkıya öyküleri ile büyüdük,
Bir tomurcuk güle hasretti hepsi,
Ilık bir bahar sabahına,
Sevdiklerinin;
Göz yaşlarına bile hasretti,
Otlara düşen, çiğ tanelerine;
Kaygısız bir sabah uykusuna.
Mavzerleri yanı başlarında asılı,
Kurşunlara nispet;
Sahtiyandan nuskaları kocaman,
Çapraz mermileri inci gibi dizili,
Bir kuş sesinden bile ürperirdi;
Yürekleri.
Biz Eşkıya öyküleriyle büyüdük.
Gelişleri gece yarısı,
Anlardık;
Çalınınca üç kez avlu kapısı;
Tenleriyle temastaydı;
Soğuk rüzgar ve yağmur.
Dost ve yakın akrabaydı hepisi,
Gözleri dalar;
Başları düşerdi, yorgun omuzlarına.
Sessizce kalkardık yarım kalan öyküden,
Bir sonraki geceye ertelenirdi.
Her birinin ayrı bir hikayesi vardı,
Kimisinin namusuna göz dikilmiş ;
Kimisinin, namus bildiği ekmeği;
Alınmıştı elinden.
Hepsi candarmadan kaçardı;
Hükümete karşı değildi hiçbirisi,
Hepsi birer sosyal isyancı
Haksızlığa karşıydı;
Yürekleri temizdi;
Hepsi sözünün eri;
Sözü namus bilirdi hepsi.
Duydum ki,
Şarkıları susmuş bazılarının,
Sinsi bir kalleşten;
Bir muhbirden mütevellit,
Namluları soğumuş, silahlarının,
Yıldızlar kaymış, merasim gibi
Her birinin ölümünde;
Hepsi birer Spartaküs
Hepsi birer Kaveydi;
Keşke bitmeseydi bu öykü,