Gece Şiiri - Deniz Gümüşlüoğlu

gece elimden kayıp gidiyor
pencere seslerle dolu
ışıklar birer birer oynaşıyor benimle
yüreği parçalanmış bu kent
ne sızılar taşıyor...
saçlarına türküler takılı
sokağın kimsesizliği sende mutlu
bense çoktan yolcu olmuşum
ne yöne gitsem
varamam...
kimlere sorsam bilmez bu adresi
adreslerde saklıdır oyunlar
yolculuklarda saklıdır sevdalarım
oysaki benimkisi bir tane
çoklara yer yok yaşamımda
yüzüme saçlarını dağıt
rüzgar süreyim ellerine
sokakların arasında
nergis topluyorum ellerimle
bir o bahçede
bir bu bahçeden
kimler çalmış çiçeklerimizi
kimler koparmış o nergisleri
tüm mevsimlerden önce yeşeren nergisleri
suyu koklayarak büyüttüğün
yapraklarını incitmeden sevdiğin
nergisleri
sesleri alıp koynunda ısıttın
ve yüreğini yüreğimle kucaklayıp büyüttüm
bir mevsim boyunca
denizi geçip gönlümce martılara katılıp
uçtum göçmen kuşların arasına
gecede kendini öldürünce
kanadı elleri sevda kokanın
atışmalar başladı sözcükler arasında
atıştılar karşılarken umudu
karşıladı bakışlarımız
sonra kopuşkılarda buldum son kuşları
onlarla atışıp yola düştüm bende
çok yorulmuştum karşılarken sevdamı
gece denize
deniz elime düşünce
mavi bir fırka giydi kolları beyaz kızın
çamaşırlar asarken kolunda zaman tutsak düştü
saat ve zaman
yer ve mekana dönüştü gecede
ıslanan benliğimde
kıvrıldı düşlerim
sol-muş çiçekler gibi
ve onlar da sol-muş
gecenin işçileri duyuluyor şimdi sokakda
çünkü gece tükenmeye başladı
gün ağırırken

sana ulaşınca umut
çocukluğumuz büyüdü
elimizde
sonra hepimiz çocuk olduk
düşünce düşden
ve oturup ağladık ana diye
büyüdük ama hep çocuktuk
gelin kucaklayın beni çünkü çok küçüğüm