Gece Şiiri - Yavuz Selim Toprak

Güneş göçtü tepeden, gökyüzünde bir boşluk
Geceye hamiledir, ufukta kalan loşluk

Yıldızlar belirecek, bir uçtan diğer uca
Gökyüzü ev sahibi, olacak bu sonuca

Karanlık saklayacak, gözlerimdeki nemi
Kalmayacak hüznümün, kimse için önemi

Nihayetinde gece, örtecek elemimi
Ve bir ilham perisi, dürtecek kalemimi

Üç beş kafiye ile avundum sanacağım
Minicik bir gölgede, cismini anacağım

Gökyüzünün kapısı, aralandı bu gece
Ayın öbür yarısı, karalandı bu gece

Kapılar sürmelenip, kapanınca ışıklar
Mevla’ya el açarak, yalvarırmış âşıklar

Ellerim hep duada, Rabbe yakarıyorum
Hayalimi tümleyen, bir resim arıyorum

Korkarım bu sahnede, oynadığım körebe
İçimde tek kişilik, derin bir hüzne gebe

Hüznümün tek şahidi, karanlık bir gecedir
Ve dilimden boşluğa, uçuşan bir hecedir

Karanlıklar içinde, ışıksız kalmış mumum
Şu koskoca dünyada, dört duvara mahkûmum

Gönül kendi kendine, oyalandı bu gece
Belki de tüm hislerim, bir yalandı bu gece

Ömrüm gencecikse de, hüzünlerim ihtiyar
Garip gönül sadece, karanlıkta bahtiyar

Karanlık ki; sularda, yürütüyor mehtabı
Karanlıkta kuruyor, yaramın iltihabı

Bir gönül mızrabıyla, hırpalayıp sazımı
Haykırırım geceye, bütün alın yazımı

Geceye mahkûm gönül, gün yüzünü özler de
Bir teselli bulamaz, kırık dökük sözlerde

Bırak kimden hoşnutsa, gönül onu dilesin
Kim varsa hayalinde, zaten onun ilesin

Zannetmiştim ki gönül, akıllandı bu gece
Meğerse bütün yollar, çakıllandı bu gece