Gece Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Gece
Kaf dağına çıkıp oturdum
Sessizlik orucunda
Elimde çocukluktan kalan siyah bilyelerim
Kahve bir çift göz üzerimde
Kahve cam misket gözler
Buzlu bir ayazın gölgesinde
Elbruz
Kaf dağına çıkıp oturdum ve gece

Bilmiyorum
Görmek mi istedim kaf dağının ardını
Üzerimde ıslak bir gömlek
Önümde kahve tonlarında bir boş yaprak
Bir tüy ve bir okka mürekkep
Ellerim kanlı, önümde kafası
Şefkatle kopardığım güvercinin
El yazımla
Kader yazmakta
Kan bu, mürekkep
Geçmişe geleceğe uzanmakta

Kaf dağına uzattım ayaklarımı
Susuz nehirlerden geçtim
Yüksek vadilerden
Kör kanyonlar uzandı önüme
Bir Anka kuşunun kanatlarında soludum
Bir gel-git dir, kafa dağının ardına
Bir yolculuk yokluktan varlığa
bir yolculuk korkulardan korkulara

bir anda uyandım
kuru bir kar vardı
sonsuz bir düzlüğün önünde
bir ürperti
bir yalnız Kafdağı prensesi
ayaklarının altında ince kuru bir dal
boşluğa bakıyor
yaşamadığı özlemlere dalıyor gözleri
ardında ki Kaf dağı
ellerimle şekil verdiğim
gözlerimle sevdiğim
kelimelerle süsledim
uyan bir yalnız Kaf dağı prensesi.

Kaf dağının ardında bir ormanda
Ve çok sonra anladım
Senin bile peşimden gelebileceğini
Ayaklarımın altında uzanan
O karanlık çizgilerin
Ardında bir mürekkep ucunda
Asılı eski bir türkü
İstanbul masallarında
Masallar varlığına peçe
Köşe başlarında
O eski pikap, içinde dönen
Eski kayıtları
Minicik gövdeme yüklü kaf dağı