Gece Şiiri - Mine Ekinci

Gece soğuk...
Gece uzun bir ömür kadar...
Ay başlamış yine küçük kandırmacasına,
Güneş karanlık bir köşeden izliyor kıs kıs gülerek onu...

Evlerin ışıkları tek tük yanıyor,
Kim uyumayıp oturur ki bu insanı yutan karanlıkta bilmem,
İlham gelen bir şair son dizelerini yazıyordur belki.
Hasret kalmış iki dost laflıyorlardır ondan bundan...
Küçük bir kız rüzgârın uğultusundan korkmuştur
Parmak ucunda yürüyerek annesinin yanına sokulmaktadır usulca...
Yarın yeni işine başlayacak adamı uyku tutmuyordur heyecandan.

Belki de benim gibi sadece oturuyordur bazıları da,
Zannediyordur ki doğmayacak hiç güneş eğer uyumazsam bu gece.
Sarılıyordur karanlığa,

Sımsıkı...
Bırakma beni dercesine...
Koru beni...
Sev...