Gece Şiiri - Hüseyin Ozan Öztürk

Ne sessiz,ne karanlık,aman Tanrım bu gece;
Yer yüzünde bu zulmet,gökyüzü bir bilmece.

Ayda yok yıldızları sanırım duman sarmış,
Umutla bakındığım Samanyolu kararmış.

Yüreğim yarasanın sesiyle ürperiyor;
Ürperdikçe ruhumu karanlıklar sarıyor.

Biliyorum yalnızım,kimse yoktur odamda,
Ya kim gezer etrafta,o gölge nedir camda?

Delirdim mi,yoksa ne,hortlak mı görüyorum!
Ellerimi bir kızın saçına sürüyorum.

İşte kayboldu birden,nereye gitti eyvah!
N e kadar uzun gece,daha açmadı sabah...

Yarasa bir cam kırdı,geçerken pencereden.
Sabahı isriyorum Tanrım,bıktım geceden.

Herkes uykuda iken,hiç uyumaz gözlerim.
Gözlerim ufuklarda,ben güneşi gözlerim.
Gitsin zulmet,gelsin nur,bitsin artık bu gece;
Yar gibi,sevda gibi,ben sabahı özlerim.