Gece Şiiri - İsmail Özkan 2

Örter gece tüm kusurlarımı ve benliğimi.
Başbaşayımdır ruhumla, huzurla ve geceyle.
Dolunayın ışığı okşar odayı ve benliğimi,
Zihnim tarifsiz duygularla ve geceyle.
Boğar ruhum onu düşlerken benliğimi,
Gönlüm başka der  konuşurken geceyle.
Hülyalarda dolanırken hatırlarım benliğimi,
Çökmüş, izler beni acı, hüzün ve geceyle.

Unutmak ne büyük nimet ki idarksızdır.
Bırakılmış el gibi yapayanlız ve saftır.
Sayesinde yeşerir yeni umutlar ki, delicedir.
Düşlemekten ak düşen saçların suçu nedir?
Ki unutmak varken neden düş ve hülyadadır?
İdarki zor ama bunlar hep sevgidendir.

Boynu bükük gülün hüznü var üzerimde.
Sevmenin getirdiği acı pişmanlıkla beraber.
Yalnızlar çarşısında gezinmek isterim bu gece,
Karanlığıyla üstümü örten geceyle beraber.
Zemheri soğuğunda bakarcasına beyaz örtüye,
Bakmaktır hayalim uzak karanlıklara, geceyle beraber.