Gece Şiiri - Faruk Atıcı

Bir mermi geçti kulağımın dibinden
Vızıltısına tutunup girmek istedi yalnızlık.
Öyle bir yalnızlık ki, kainatın içerisinde tek başına.
Bir zifiri karanlığın altında rüzgarsız ve efkarlı gecenin alnında kocaman bir mani yazar.
Aptal mısın der!
Aptall...
Görmüyor musun bu eşşiz ışıklar içindeki karanlığın sevgisini.
Örtmüyor mu üzerindeki kirleri, yaraları...
Sonra bir ağacın arkasından gelen düdük sesi beni gerçek dünyadan alır.
Gelenler var.
Bir mermi daha vızıldar omzumdaki düğmeyi oynatırcasına.
Sanki hayattaki aldığım ilk nefes gibi derin çekerken sigaramdan, ateşi avucumun içinde ışıldamaz dururken, aklımda annem, sevdiğim ve vatanım.
Dizlerimin pantolonuma yapıştığını anladığımda artık çok geçti.
Yalnızlık yerini meleklerin kanat çırpışları arasında benden gitmiş, sanki uzun bir yoldan bir dünya varlık beni görmeye gelmişti.
Sonra gökyüzündeki yıldızların ardı ardına yazdıklarını birlikte okuduk.
Onlara sakın ölüler demeyiniz.
Zira onlar diridirler fakat siz görmezsiniz.
Görmedik, görmediler.
Ne yaptıysalar bölemediler.