Gece Şiiri - Ömer Emre İşbilir

Tepelerin üstünden güneş bir çekilince;
Usulce gökyüzüne doluşur karanlıklar.
Gösterince yüzünü, kasvetiyle tüm gece;
Uyanıverir ruhum, bende bir hayat başlar…

Bir ölüm sessizliği; caddeler sessiz sakin…
Korkutan bir yalnızlık, kol gezer sokaklarda.
Issız caddelerinde gezerken sessiz şehrin;
Ürkek sokak lambası, göz kırpar aralarda…

Siyah bir yorgan gibi üzerime serilir;
Bin türlü gizemiyle, ıssız karanlık gece…
İçimdeki korkular, yavaş yavaş dirilir.
Beynimi kemirmeye başlar, zor bir bilmece.

Gece, yalnız ruhumun vefalı arkadaşı;
Gece, bunalmış kalbime iksirli bir ilaç…
Gece, kırık gönlümün hüzün dolu sırdaşı…
Gözlerim karanlığa, kalbim geceye muhtaç!

Bir anne şefkatiyle sarıp kucaklar beni;
Hüzün dolu gecenin kasvetli karanlığı…
Gündüzler anlayamaz içimdeki derdimi;
Yalnız geceler anlar, bendeki yalnızlığı…