Gece Şiiri - Mehmet Keçeci

I
Kapalı kapılar ardındayım
Kırk kilit vurmuş kırk kapıya
Kırk gardiyan
Ne yana dönsem duvar
Ne yana baksam karanlık
Soğuk ve taştan yatağım
Rüyalarım karanlık
Ulu orta bağırıyorum
Sesim kendi sesim değil
Bir yabancıyım kendi kendime
Kendi kendime tutuk
Özlem dolu kelimelerim yitik
Kaybolmuş hatıralarım silik
Boşuna bekliyorum sabahı
Boşu boşuna hasretlik
Islak ve kaygan geçtiğim her yol
Ayaklarım çok acemi
Bu yol bildiğim yol değil
Bu yol çıkmaz bir koridor
Ulu orta koşup duruyorum
Soluk soluğa
Şuursuz ve umutsuzum
Bazen bir kalabalık sokakta
Bazen köhne duvarlar ardında
Ulu orta dönüp duruyorum
Ulu orta bazen...

II
Gece hiç bitmiyor bu zindanda
Gece kaplıyor yalnızlığımı
Uykularım kaçıyor ansızın
Ansızın bir sızı şuramda
Nefesim kesiliyor kürek mahkumu gibi
Ulu orta düşüyorum.
Üşüyorum...
Dayanılmaz bir çığlık duyuyorum
Dayanılmaz bir acı
Geceleri.
Bazen rüyamda

III
Ellerimde bir mum
Zindanda tutulmuşum
Çığlık çığlık bağırıyorum
Yanımda sen
Duymuyorsun.
Mumlar eriyor ışık kayboluyor
Boğuluyorum karanlıklarda
Sabah oluyor
Bitevi mahkum
Geceleri
Kırk gün kırk gece
Biter mi ömür böylece
Sen bilmiyorsun
10.06.2018