Gece Şiiri - Banu Doğan

Gecenin koynunda yazıyorum Bu
dizeleri,
aynı satırlarda birleşmemek
üzere bilinmeze dökülecek yazılarım,
tıpkı gözümden dökülen yaşlar gibi.

“Ben’in“,kâbuslarında zincire vurulmuş,
“Ben’im“;can çekişiyor her bir kelimeyi
yazarken ve sen bunu hiç bilmeyeceksin..
Soğuk çok soğuk üşüyorum,
ruhuma doladım sensizliğin gamini.

”Hiç”olsam bu gece,
bedenimi terk etse Ruhum,
sonsuzluğa çiksam,
kanasın geceler,
kabuk tutmuş yaralarim gibi ...

Anlatamadım derdimi sessiz geceye,
her cümleye sen diye başlayip
sonunda seni yaşayip kıta arasında
kendimi birakasım geliyor.

Biraktığın boşluğu soruyorum;
neydi gecenin deminde Sesizliği bölen?
Gözümden kağida akan yaşlar mi?
Yoksa İzzah etmeye çalıştığım
kalemim mi;durmadan cümlenin
sonunda noktayı koyan..

Gecenin çiğlikları yırtıyordu
karanlığı..
saldırıya uğradım,
katilim oldu yazdiğim siirler..
Savaş alanına döndü döktügüm satirlar.
durduramadım!

Kalemim kana bulaşti !
Ömrüme bir bilet kestim..
Siyah geceyi beyaza sardim !
Çok Üşüyorum;
Ruhuma sarıldım sessizce...

kayboluyorum odamın sessizliğinde-
ömrümün sonundayım artık,
beyazlar içinde
şevkatle sardı beni ölüm...
Dur diyemedim ecelime!

Azrail’le boğuşup yenik düstüm,
soldu bedenim bir gecede...
elvada son gecem..
ELveda..

01.02.2018 banudgn