Gece I Şiiri - Kişisel Bir Mesele

Maviliğini yitirmiş bir deniz
Karanlığın içine beni çeken bir dürtü, yok olmayan.
Huzurunu emanet etmiş bir beden ve kriz
Ardından gelen sancılar, bunlu geceleri kovalayan.

Bir ip assam hilalin aydınlık çehresine
Başım döner, asılsam iplere ellerim olmadan
Ağlasam doya doya gecenin ensesinde
Beni hatırlayan olmadan

Yorgunluğumu tarif edemem belki
Sözcükler küçültür her şeyi,hayat boyuna indirger
Bu acıtır belki de beni
Ama bu sadece beni benden siler

Geceleri birikir avuçlarımda kırıntı düşünceler
Uykumu korkutur kaçırır benden
Ağlarım içimden, sessiz, yorgun
Kanar gözlerim beni serer yerlere

Ben miyim bu?
Nerede eski benden geriye kalan umutlar
Kimse mi durdurmadı, izlediler mi çürüyen ruhu
Bu kadar mı acımasız insanoğlu, neden geç kaldılar

Yıkanıyorum , gitmiyor üzerimdeki koku
Çürüyorum , küfleniyorum , yok oluyorum
Duyanım yok , ölüyorum
Gözlerim dolamayacak kadar mı kurudu pınarlarım?

Yıkıntılardan kendime duvar ördüm
Olurda birisi hayatıma girer diye
Yıktım kendimi, kimim artık sanki
Bırak benide öyle kalsın yerli yerinde

Kendimi adadım yalnızlığa
Olurda bir gün onunla baş başa kalırım diye
Kapattım herkese kendimi sildim benliğimi
Geriye kalan tek şey ölü bedenimdi.