Geç kalmıştık Şiiri - Sacide Yaylaz

Hani yaşayamadığımız anlarımız olur ya.. Düşünürüz..Derinden bir ahh çekerek..
Keşke deriz keşke o anı yaşaya bilseydik.. Evet o an’ı yaşayamamıştık….
Karanlığın güneşle kucaklaştığı an..İki sadık sevgili gece ve gündüz..
Belki görmediğimiz çok daha iyiydi..
Öyle ya ayrılamazdık ayrılmamız bu kadar kolay olmaya bilirdi..
Dönemezdik tekrar geriye...
Şimdi tek yıldızlar göz kırpıyordu bize.. Gecenin karanlığında..
Ve denizin üzerinde yakamozlar… Dalgalar hasetlenmişti..
Her defasında bir hamle bir hamle daha.. Ama bizleri ıslatmak için çabalaması boşuna idi..
Ne kadar istese de ıslatamadı bizi, biz zaten sırıl sıklam ıslanmıştık yağan çiğ'den ve dostluk sevgisinin yüceliğinden…
Sadece sesi yankılanıyordu..
Gecenin karanlığında hoş bir ifadeyle bahsediyorduk kendisinden….
Kokular sarmıştı etrafımıza bir yanda iyot bir yanda yasemin..
İçimizde ferahlığını hissediyorduk... Büyülenmiş gibi bakıyorduk gökyüzüne…
Ay bütün görkemliği ile güneşi saran karanlığa romantizmi yaşatıyordu…
Sevda üzerine okunuyordu şiirler söyleniyordu şarkılar…
Neydi

Sevgimiydi
Sevgimiydi yüreğimdeki
Yüreğimdeki özlem miydi
Özlem miydi sevgiliye
Sevgiliye hasretlik miydi
Hasretlik miydi bakışlara
Bakışlara hapsetmek miydi
Hapsetmek miydi kendini
Kendini zincirlemek miydi
Zincirlemek miydi sevdanı
Sevdanı yüreklice
Yüreklice söylemek miydi
Söylemek miydi sevdiğini
Seni seviyorum diye.
Neydi

İşte şafak vakti sıyrılıyordu sevgilisinin kollarından yeniden doğmak için güneş..
Gecemiz bir sırdı onun için ama günümüze gündüzümüze şahit olacaktı belli..
Sevenleriyle sevdikleriyle gün doğumunu izlemenin tadını kaç kişi bile bilir ki?
İşte o an tek biz vardık biz… Bir tek biz yaşıyorduk …
Tek yürek tek ses Egem’den Akdeniz’e tek nefes olmuştuk…
En nadide nakış gibi işlenmişti yeşilin her tonu, gözlerimizin önünde sergileniyordu..
Bu gördüğümüz dünyanın en eşiz nimetlerinden biriydi..
Zaman acımasızca geçiyordu, anlaşılan o da kıskanmış olmalıydı bizleri....
Ayrılık zamanı gelmişti..
Metin olmak zorundaydık yüreğimiz gitmeyelim kalalım diyordu..
Ayağımız gitse de bir yandan da kalmanın savaşını veriyordu…
Ardımızda kocaman bir yürek bırakarak..
İşte geldiğimiz gibi dönüyorduk muradımıza ermiş olarak…
Geriye içimizde sevginin en yücesi… Saygının “gurur” duyduğu …
Özlemlerin daha da artacağı yaşanmış bir gece ve gündüzü bırakarak..
YİNE YENİDEN sözleriyle eller sallanıyordu..! Belki beyaz bir mendil yoktu ama …….

1dost@Sacide