Yine canım sıkılıyor. Telefonumu elime alıyor başlıyorum karıştırmaya. Aklıma birkaç isim geliyor arayayım diyorum ama ya bir misafiri varsa ya da uzanmış dinleniyorsa diyor vazgeçiyorum. Kimseyi rahatsız etmek istemiyorum. Galiba en iyisi yine bilgisayarımın başına geçip yalnızlığımı harflerle paylaşıp içimden geldiğince yine saçmalayayım diye düşünüyor ve başlıyorum yazmaya.
Dediğim gibi sadece saçmalıyorum. Ne yazacağımı bu yazının nerede nasıl noktalanacağını ya da kaç sayfa olacağını bilmiyorum. Ya kesildiğim yere kadar yada içim rahatlayıncaya kadar yazmaya devam. Okuyan ne kadarına tahammül gösterir o da onun sabrına bağlı. Haydi, hem bana hem okuyana kolay gelsin.
Ayrılıklar her zaman hem erken hem acıdır. Can yakar kalp acıtır. İnsanın yüreğinde hiç kapanmayacak boşluklar yaratır. Hele bu kaybettiğiniz insan hiç çekinmeden başınızı omuzuna koyabileceğiniz bir dost ise onun yeri her zaman bomboş kalır. Onu hatırladığınız her an bir eksiklik hisseder ruhunuza bir üşüme gelir gözlerinize bir buğu çöker hatta sizi dinlemeyen birkaç damla asi gözyaşı dökülür. Elinizden hiçbir şey gelmez, giden gitmiştir artık.
Bazen isteyerek bilerek gönüllü gidiştir bu gidişler. İstenirse vazgeçilebilir de hatta gidilen yer ne kadar uzak olursa olsun geri dönülebilir de. Bazense elde olmadan, gitmek istenmese de mecburi gidişler vardır. Ama bu seferkinin dönüşü istense de mümkün değildir. Zamandan mekândan kalp haricinde her şeyden sökülerek gidişler vardır.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta