Geç Kalışmalar Şiiri - Mert Ali Bedel

Kirlenmiş geçmiş, şimdi kırık bir hançer gönlümde.
Nice geç kalınmışlıklar var üstümde.
Koşmam, telaşım bundan;
Geç kalınmış yere koşarak yetişilmez.
Hızlı adımlar, duracakmış gibi çarpan kalp.
Terli bir beden, geç kalınmışlığı geri getirmez.
Bahaneler, doğruların yerine geçmez.
İnsan, geç kaldığı her yere yürümelidir.
Yol, koşarak bitmez.
Yolda olanlar sevilir, yol sevilmez.
Sevmek bir ilimdir, adı aşk.
Sevilen kusursuzdur, bu gerçek değişmez.
Sevense kusurdur, yolda durur.
En yüksek yerdir göğsümüzün boşluğu.
Zordur atmak kendini o boşluktan.
Sonunun ne olacağı bilinmez.
Ki hiçbir kitapta yazmaz oradan düşenin sonu.
Yürüyerek geç kaldım ben.
İnanın bana,
Kaçırdım yetişeceğim her anı.
Çıkardım yarı yolda ayakkabılarımı,
Toprağı hissettim çıplak tenimde.
Uzandım yolun en keyifsiz yerine,
Durmak ve beklemek
Umutsuzluğun diğer adıdır.
Ki umutsuzluk veren,
Veremin vücuda yayılışıdır.
İzledim bütün geç kalışmaları,
Ben ki onların en telaşsız olanı.
Sana geç kaldım, farkındayım,
Sana da,
Ona da,
Bana da.
Fakat siz niçin erken gelmediniz?
Niçin her hikayenin sonunda biri geç kalmasın?
Niçin bütün mesuliyet damarlarımda geziyor?
Kendimden niçin geç geliyorum?
Evet, hem kaldım hem geçtim.
Geçti mi benden, kalanlar yine benim.
Kaldım bir yerde, geç geldim yine,
Ve yine niye kendimden gidişim?