Geç Kaldın Çocuk

Biraz daha yalnızlaşmak pahasına sarf edilen o çaba
Yoruyordu bizleri, ayazın tam ortasında titretirken ellerimizi
Beyin kıvrımlarının yoksunluğuna pek aldırış etmeyen kadınlar,
Yokladılar aşkın pervasız tutkunluğunu gözler önüne sererek,
Buna kayıtsız kalmayıp modern çağa ayak uyduran erkekler,
Vücut hatlarını bir ölçüt belirlediler, kategorize ederek,
Aşk bellediler vahşi doğa belgesellerini
Ahlak yelkenini açıp uzaklaştı usulca minnet etmeyerek
Sanki ona çok ta ihtiyaç yokmuş gibi ötekileştirilerek
Hayvanlar alemi bile haykırdı hunharca gülerek,
İnsanlığın o muazzam zavallılığını görerek,
Yıllarca süregelen o yapay güzellik mücadelesi,
Getirdi beraberinde farklılaşmayan et yığınlarını,
Pilli bebek misali büründü dünya yüzeyi
Hep aynı ten rengi etrafı sararak,
Gözler mavi fakat gerçek masumiyeti inkar ederek,
Kandırdı denizleri aldırış etmeden tabiatın mükemmel düzenini
Yansıdı fotoğraf karelerine
Çürüyerek akıp giden o sosyal hayat
Yapmacık tutumlar gökyüzünü kaplayarak
Dikkate değer görmedi bir çocuğun masum duruşunu
Yaban çöllerde umudu aramak mıdır ki suçu?
Yoksa bencilliğin hüküm sürdüğü bu dünya da,
Ölümü bir kurtuluş olarak görmesi mi?
Ya da susup sadece izlemesi mi ?
Geç kaldın çocuk,
Bir kaç yüz yıl daha erken doğsaydın,
Yorulmazdın bu kadar...