Geç Kaldım

Bir sabahın çırpınışında,
Serin rüzgârın peşine takılmış,
Yağmurlu kaldırımlarda ayak izlerim kaybolmuş.
Biliyorum, geç kaldım.

Saatin yelkovanı, göz kapaklarımın titrek ucunda,
Bir ileri, bir geri,
Kalbimdeki paslı zemberek,
Çoktan durmuş.
Koştum...
Ellerimden dökülen vakitleri toplamak için,
Koştum.
Kum saati devrilmiş,
Zaman, avuçlarımın arasından sızmış.
Bir çocuk ağlamış sokakta,
Sesini duydum;
Ama geç kaldım.

Bir gül tomurcuklanmış bahçemde,
Taş duvarın arkasından kokusu yükselmiş,
Elim uzanmamış,
Koparamamışım.
Belki de tam açarken soldurmuşum;
Bilmiyorum.

Bir vapur kalkmış iskeleden,
Boğazın ötesine doğru yol almış.
Elimde bilet, cebimde kaybolmuş.
Kıyıda kalmışım,
Dalgaların köpüğünde bir hatıra gibi.
Biliyorum, geç kaldım.

Sesini duydum uzaktan,
Bir adım atsam yanımdaydın belki,
Bir fısıltıydı adımda yankılanan.
Ama yollar, kıvrımlı ve taşlı.
Kalbim ise kendi içinde düşmüş bir yabancı.
Ve ben yine geç kaldım.

Bir mektup yazmışım sana,
Gözyaşlarımı mürekkebe karıştırarak.
Zarfını mühürlemişim,
Ama göndermeye cesaretim yokmuş.
Çekmecede unutmuşum, Belki yıllarca.
Aklıma geldiğinde,
Sen artık başka bir adresteymişsin.

Bir sevda düşmüş yüreğime,
Dikenli bir gül gibi,
Kanatmış avuçlarımı.
Tutmuşum, bırakmamışım;
Ama sulamayı unutmuşum.
Solmuş,
Çürümüş.

Şimdi eski bir istasyondayım,
Trenler çoktan geçmiş.
Peronda bir kedi,
Beni süzüyor merakla.
Elimi uzatsam kaçacak biliyorum,
Çünkü artık dokunmayı da öğrenemedim.
Geç kaldım.

Bir hayat birikmiş ardımda,
Tozlu raflarda bekleyen anılar gibi.
Bir kapıyı aralamışım,
Ama içeri girmeye korkmuşum.
Sokak lambaları sönmüş birer birer,
Şafağın tedirgin aydınlığında.
Gecenin içinde kaybolmuşum.

Geç kaldım,
Geç kaldım,
Sana “kal” diyemeden,
“gitme” diyemeden.
Geç kaldım,...