.Geç kaldılar.. Şiiri - İlkgül Çelebioğlu

Bir mart sabahı güneşin soğukluğuyla uyandı genç kız,bir rüya görmüştü hatırlamaya çalışırken gün baya ilerlemişti!
vakit öğleni geçmekteydi,genç kız yalnızlığı ile karşılıklı kadeh tokuşturuyordu.masa da hayallerinden güzel bir meze hazırlanmıştı.yalnızlık bu mezelerden birer birer tatmaktaydı!
Bir anda;
-Baksana şu pencereden bak! ama farklı gözlerle bak.(dedi yalnızlık)
genç kız hayata farklı pencereden bakarken öyle dalıp gitti(tam bir ay sonra kendine gelebilmişti)
Neler görmüştü o penceren;
yalnızlığına ve kendine bir arkadaş,yoldaş,sırdaş görebildiği tek şey buydu.
yaklaştı iyce genç kız yaklaştıkça o'da yaklaştı.sessizlik usulca kayboluvermişti etrafından...
Genç kız yalnızlığı alabildiğine uzaklara göndermeyi istedi,mutsuzluğunun ve sessizliğinin nedeniydi bu yalnızlık! ! !
İlk günleri çok farklı yaşanmıştı.biranda bugüne kadar yaşanmamış bir paylaşıma imza attıklarını düşünmeye başlamıştı gençkız.
Günlerdir masasında su verdiği güneşe yüzünü dönmesini beklediği menekşe bile yüzünü güneşe dönmüş tomurcukları ile hayatın yeni renklerinden haber verir gibiydi.Ve genç kız ilk defa Aşk denilen duygunun haytına nekadar renk getirdiğinin farkındaydı.
Çok sıkı sarılmalıyım bu renklere hatta ve hatta elimden uçup gitmesine izin vermemeliyim diye düşündü.
Zaman nekadar hızlı ilerlese de onlar yavaş yavaş adım atıyorlardı.Arada bir ayağına takılan kaldırım taşlarının üzerinden geçmiyor herbirini kenara çekip öyle devam ediyordu yoluna..
O'na bağlanmıştı artık seviyorum diye haykırdı birgün.ama kimseciklere duyuramadı sesini.ya da kimse duymak istemedi!
Mart ayı'nın soğuğunda hava nekadar kapalı ve soğuk olursa olsun artık üşümüyor du.yüreğinde ilk defa güneş açmıştı...
Genç delikanlı bir gül resmi gönderdi ona.çünkü; bilirdi
-GÜLLERİ SOLDURAN GÜLEBİLMEZMİŞ...
Gül resmini bir çerçece'ye astı ve masasında renklenen menekşesi'nin yanına koydu...sanki her geçen gün o resimdeki gül yeni bir yaprak daha açıyordu..
sonra birden bire mevsimini değiştirdi zaman.Bahar gelmek üzereydi ama kar yağdı bütün herşeye birbir örtüverdi bütün güzellikleri...
Nisan nasıl geçti anlamadan mayıs ayı gelmişti.tatlı bir mevsim de kız en acı kirazları yemeye başladı...Genç delikanlı ansızın çıkıvermişti kızın hayatından.parmak uclarında yürür gibi sessiz sedasız yokoluvermişti.
Masasında ki menekşe yine düşürdü yapraklarını çerçevede ki gül yavaş yavaş solmaya başladı..
Yalnızlık gelip bulmuştu yine adresini.Kadehini uzatmış
-boşveer (diyordu)
yine hayallerini meze yapacaktı kendine çok sadıktı sahibine
Genç kız gördüğü rüyayı hatırlayıvermişti biranda
Kocaman dev bir papatya görmüştü rüyasında seviyor-sevmiyor-SEVİYOR çıkmıştı...
Kendi kendine rüyalar bazen tersine çıkarmış diyerek içini çekti...
Oturduğu yerden kalktı hızla deniz kenarına doğru koşmaya başladı yalnızlık sessizlik hepsini beraberinde alarak iskelenin ucuna yaklaştı..iki damla gözyaşı düştü olduğu yere eğilip baktığında yerde solmuş bir papatya gördü.bütün beyazları düşmüş tek bir beyaz kalmıştı papatya da..papatya'yı eline aldı ve SEVMİYOR diye haykırdı.herkes duyabilmişti sesini ama kimse yetişememişti! ! !