Geç Kalan Sözler Şiiri - Devrim Ulusoy

Delicesine böyle severken seni,
Gözlerine bakarken her an,
Ve hiç unutmazken teninin kokusunu,
Senden ayrı yaşaya bilmek mükün mü?
Gece siyahı saçlarından toplarken gündüzlerimi,
Sabahın ilk ışığına seninle merhaba derken,
Gece ruyamda gördüğüm için,
Sabahın o ilk saati yanımda sen varmışcasına,
Bakarken yatağımın sol yanına,
Ne senin nede bir başkasının haberi oldu.
Yanlızca ben yaşadım seni.
Tek başıma sorgusuzca,
Karşılıksız sevmiştim seni.
Senden habersiz sevmiştim.
Yaşanmış olan bütün gençliğim seninle yaşanmıştı.
Belki haberin olmadı ya güzelim,
Şimdi söylüyorum,
Seni her düşündüğümde oturup ağlıyorum.
Kalbimin ilk sahibi sen olmuştun,
Yaşama hevesim.
Açılamadığımın pişmanlığıyla,
Hatalar yaparak yaşadım gençliğimi.
Her günü içkiye doldurdum da içtim,
Yaşanmamış saymak için.
Sensiz geçen her saniyeyi bile yaşanmamış saymak için.
Fırtınalar kopuyordu seni gördüğümde.
Okul kapısından her girdiğimde seni arıyordum.
Gözlerim seni gördüğünde,
Yüreğim kanatlanıyordu semada süzülen,
Küçücük bembeyaz güvercin oluyordu.
Sonsuzluğu o zamanlarda tarifleyebiliyordum sadece.
Okul çıkışında yürüdüğümüz yollar sonsuzluğuma giden yollardı,
Senin bundan haberin yoktu.
Her adımda aşkımla basıyordum yere,
Sağlam atabildiğim bütün adımları seninleyken atıyordum.
Yollar hiç bitmeyecekmiş gibi geliyordu.
Ama sonunda yine bitiyordu.
Zalim zaman seni benden yine alıyordu.
Ben eve dönerken sessizce ağlıyordum.
Senin haberin yoktu.
Ertesi günü iple çekiyordum.
Okul sırasında yerimi almak için değil.
Sana doya doya bakabilmek için.
Her derse girdiğimde ilk sen geliyordun aklıma,
O an aklımdaki edebiyattan sadece sen geçiyordun İLK.
Tenefüs saatlerimin hepsini sana ayırmıştım.
Sen koridorun sonunda cam kenarında dururdun.
Bense hep senin tam karsındaki sınıfın kapısında.
Başkalarıyla konuşsam da asıl konum sendin benim.
Ben orda sadece senin için duruyordum.
Okulu içinde sen olduğun için çok seviyordum.
Ama seninleyken sürekli havadan sudan konuşuyordum.
Oysa ki seni öyle çok seviyordum ki....
Bir türlü konuşamıyordum.
Seni görünce dizlerim çözlüyordu.
Kalbim duracak gibi oluyordu.
Utanıyordum...
Belki de korkuyordum.
Seni kaybetmekten.
Bir daha görememekten.
Sana anlatabileceğim,
Kelimelere sığdırabileceğim birşey değil di bu.
Seninleyken de mutlu olyordum çünkü ben.
Delicesine bir sevdaydı bende ki.
Anlatsam kitaplar anlamaz söylesem diller konuşmaz.
Seninleyken hep gülüp gecerken kalbime kan sızıyordu.
Uykularım yoktu uykumda ülkümde sendin.
Sana ulaşırken yapılacak bütün hataları,
Yok oluş sanıyordum.
Bu yüzden cok hata yapıyordum.
Sen bende,
Tarifsizleştikçe tarifsizleştin bir süre sonra.
Ne ben derdimi anlatabildim birilerine.
Ne birileri beni anladı onca zaman.
Hep arada savrulduk ben ve sevgim.
Kimselere söyleyemedim işte.
Kendime söylemekten bile kokuyordum.
Benden uzaklaşmandan korkuyordum.
Ama sen yinede uzaklaşıyordun.
Ben sustukça sen hiç konuşmuyordun.
Ben kahrı bela edip kendi kendime.
Sızana kadar içip seni unutmaya çalışıyordum.
Asla ve asla unutamıyordum.
Her sarhosluğumda adını haykırdım gökyüzüne.
Kadehler bile teselli etmedi.
Sen uzaklaştıkça ben yok oluyordum.
Sen bilmiyorsun.
Elinin elime değdiği gün aşk girdabında sürükleniyordum.
Şizofrenleşiyordum bir bakıma.
Seni hayallerde sevmeye başladım.
Senden uzakta, senden habersiz.