Geç Kalan Sözler Şiiri - Rüstem Badıllı 3

I

Kimi susarak kaybeder sevdayı,
Kimi söyleyerek…
Ve herkes bir vedanın ağırlığını taşır;
Kimi söyleyemediklerinin,
Kimi duyulmamış sözlerin.

Geceden süzülen bir esinti gibi,
İçimde eksik kalan bir cümle var.
Bazen gözlerinin hatırasıdır bu,
Bazen dokunmadan geçen ellerin,
Ya da zamanı kaçırmış bir itiraf.

Yollar kapanır, ama pişmanlık dinmez,
İçimde saklı kalan harflerle yürürüm.
Kimimiz sevgiyi gecikmiş bir mektuba mühürler,
Kimimiz hiç yazılmamış satırlara.

Ve biliriz,
Her sevda bir gün susar,
Ama sustuğu yerde
Bir isim,
Bir düş,
Ve asla söylenememiş bir kelime kalır…

Bazı hikâyeler bitmeden yarım kalır,
Bazıları ise hiç başlamadan biter.
Ve bazı anlar, ne kadar geri gelsek de,
Bir daha asla yaşanmaz…

II

Zamanın elleri titrer bazı vedalarda,
Dakikalar ağır çekimde geçer,
Ama giden, dönüp bakmaz bile.
Çünkü bazı gidişler kapıyı çekip çıkmak değildir,
Bazıları kalanın içinden yürüyerek geçer.

Son bir söz söylemek istersin,
Dudakların kurur,
Sesin tıkanır boğazına,
Ve susarsın.
Çünkü bazı cümleler,
Tam söylenecekken en çok acıtır.

İnsan bazen bir bakışın içinde kaybolur,
Bazen hiç yaşanmamış bir ihtimalin.
Ve en çok unutamadıklarımız,
Elimizi hiç tutmayanlardır.

Kimimiz eski defterleri yakar,
Kimimiz son sayfasına kadar bekler.
Oysa bazı hikâyeler,
Sonunu bile bile okunur.

Ve biliriz,
Aşk bazen en çok suskunluğun içinde kalır,
İçimizde taş gibi büyüyen kelimelerle,
Ve artık asla duyulmayacak bir sesle…