Geç Kalan Bahar Şiiri - Melih Şenci

Düşlerimle beraber kaybolurum gökyüzünde,
Zemheri karanlık var artık kalbimin gözünde,
Umut dolabilirdi hikayem aslında özünde,
Fani hayat dursaydı eğer sözünde.

Ilık ve hafif bir rüzgardı ömrüm,
Savurdu beni kor ateşlere gönlüm,
Kerem misali yandım, kül oldum,
Bulamadım hiç bir yerde tek bir tebessüm.

Ne önemi kaldı ki dinlenmeyen sözlerin,
Feri kalmadı artık ışık saçan gözlerin,
Kalbime heyecanla ektiğim sevgi bahçelerinin,
Solmasına izin vermem, yaralansa da düşlerim.

Yüreğimi sıkıştıran anlar var,
Beni ancak benim gibiler anlar,
Kalbime ettiğim işkencelerim var,
Aklımı yerinden oynatacak kararlar.

Kimi, kimleri nasıl mutlu ediyor kader,
Herkes üzgün, herkesi saran bir keder,
Yaşadıklarımızdan mı bu umutsuz düşler,
Yaşayamadıklarımızdan mı bu yaşlı gözler.

Belki dinmeyen yaşlı gözler de diner kim bilir,
Belki dağlarımız çiçekler açar renklenir kim bilir,
Belki üşüdüğümüz dağlara baharlar gelir kim bilir,
Ben bilmem ben yarına değil düne bugüne esirim,
Geç kalacak baharlara hevesimin kalmadığını bilirim.