Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bilmeden geç kalınmış bir aşk
pişmanlık ne fayda geri gelmez insanı yüreğinin
derinlerinde bir sızı hissettiriyor
Tebrikler tam puanla kutluyrum
Zerrin TAYFUR
Aramızda aşılmaz dağlar var,
Mesafesi kapanmaz yıllar var,
Seni bekleyen günler var,
Dileğim sana, mutlu olasın.
Yazdıklarımı oku ve dinle,
Değiştirir seni, gelecek günler,
Mutlu olamazsın sen benimle,
Arkadaş kalalım böylesi daha güzel..
çok güzel bi şiir..yüreğine sağlık..tam puanımla sevgiler..
sevgili şairimiz hikmet atış ankaralı olup bursada yaşayan ben siyasi sahnede tanıştığım bir gazeteci olup rize ikizdereli, olup adamlığını takdir ettiğim başbakanlık basın danışmanlığı yapan ve siyasi görüşümüz farklı olan sevgili YÜKSEL BAYSAL dostumun hemşehrisi olmanızdan dolayı her zaman kalbimde ayrı bir yeriniz vardır ve yazdığınız[ duygulu şiirlerle tayyip nefretimin haricine siz sevgi olarak daima bir artı koydunuz sizi gönül haneme bir artı olarak eklerken eksileri unutturmak adına kutlarım güzel duygularınızın devamını diliyorum saygılarımla saygılarımla sizi kırdıysam peşin özür dilerim hedefim halkın refahıdır
Geç kalan aşk yıllar geçtikte daha da imkansızlaşır... Arkadaşta kalınamaz içte bir yaradır çünkü.... Çok güzel bir anlatım olmuş... Yüreğinize sağlık...
Kahrolarak yansamda aşkına,
Yeniden çıksamda senin karşına,
Hasret kalsamda tatlı bakışına,
Ağlama dayanamam göz yaşına....
Seni sevsemde, içimde kalsın,
Bu yüreğim aşkınla yanarsa yansın,
Bir gün olur, sende beni anlarsın,
Yeterki kalbin bana kırılmasın..
kutluyorum
namık cem
Harika bir şiir.Yürekten kutlarım.
Tadınla mazide kalsın demekki böylesi daha evla imiş çok güzel bir şiir olmuş şiir realde dursun yaşasın gözümüzün önünde bizler okuyalım tebrikler üstadım +10 tam puanıla antolojime alıyorum saygılar
kalemine sağlık yüreğin dert görmesdin saygılarımla
evet kırık bir aşk hikayesi şairimiz tarafından dürüstçe yazılmış ve finalde gerçekler görülmüş yarınsız bir aşk olarak nokta konmuş yazan yüreği kutluyorum
Bu şiiri önce okuduğumda da beğenmiştim. belkide en büyük aşk içte kalandır. saygılar
Bu şiir ile ilgili 61 tane yorum bulunmakta