Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kaderim böyleyse okunu atsın,
Yakarsa yüreğim derinden yaksın,
Aşkın kemendini boynuma taksın,
Gönlüm bu sevdaya kapılmasın...
Duygu yüklü güzel şiiriniziçin tebrikler.Saygı ve sevgilerimle.
Anlamlı,duygusal,saygılı şiirinizi beğenerek okudum.Yüreğinizden sevgi hiç eksik olmasın.
güzel anlatım, saygıyla kutlarım efendim
Olgun ve insancıl düşünceyle birlikte anımsamak geçmişin güzel anılarını. Üzmeden, üzülmeden... Olan bitenleri dokunulmazlığı içinde bırakmak ve geleceğe insan gibi yönerlmek ne güzel... Kutluyorrum.. Tam Puan ve sevgilerimle, başarı dileklrimi sunuyorum
Yüreğinize sağlık...
Saygılarımla
İ.Topyan
Yüreğinizin bütün güzelliklerinin yansıdığı bu harika dizelerinizi ve o güzel şair yüreğinizi içtenlikle tebrik ediyorum Sevgili Hikmet Ağabeyciğim..
İlhamınız daim olsun diyorum ve bu güzel şiirinizi antolojime taşıyorum..
Saygılarımla...
Hüseyin Çubuk
cok guzeldi begeniyle okudum emeginizi yureginize saglik kaleminiz daim olsun ilhaminiz bol olsun tesekkur eder saygilarimi sunarim
Geç Kalan aşk
Geçen albümümü aradım durdum,
Bana biraktığın resmini buldum,
Arkasını ilk olarak okudum,
Sevgilim yazmış ve karalamışsın,
Ağladım,sustum ama, çok üzüldüm,....
Geç kalan biraşka gönül veremem,
Kurduğum yuvayı, yıkıp geçemem,
Gel desende bile, çok geç, gelemem,
Yanarsa bu gönlüm yansın dönemem....
Kaderim böyleyse okunu atsın,
Yakarsa yüreğim derinden yaksın,
Aşkın kemendini boynuma taksın,
Gönlüm bu sevdaya kapılmasın...
Kahrolarak yansam bile aşkına,
Yeniden çıksamda senin karşına,
Hasret kalsamda tatlı bakışına,
Ağlama dayanamam göz yaşına....
Seni sevsem bile, içimde kalsın,
Bu yüreğim aşkınla yanarsa yansın,
Bir gün olur, sende beni anlarsın,
Yeterki kalbin bana kırılmasın..
Aramızda aşılmaz dağlar var,
Mesafesi kapanmaz yıllar var,
Seni bekleyen güzel günler var,
Dileğim sana, mutlu olasın.
Yazdıklarımı oku ve dinle,
Değiştirir seni, gelecek günler,
Mutlu olamazsın sen benimle,
Arkadaş kalalım, böylesi güzel..
22/10/2008
AŞK, ÖZLEM .PİŞMANLIK YAŞANMIŞLIK .DUYGULAR MÜKEMMEL BİR ŞEKİLDE OYA GİBİ KELİMELERLE İŞLENMİŞ..YÜREKTEN KUTLUYORUM SEVGİLER SAYGILAR..ŞENSES US
MAALESEF BAZI AŞKLAR OLUMSUZLUKLARDAN BİR ARAYA GELEMİYOR VE TABİ ARTIK HER ŞEY GEÇ OLUYOR .
ARTIK YOLLAR AYRI ÇİZİLMİŞSE BUNA SAYGI DUYMAK LAZIM.
ÇOK GÜZEL BİR ŞİİRDİ KARDEŞİM YÜREĞİNİZE SAĞLIK.
KUTLARIM KALEMİNİZİ. SEVGİLERİMLE...
Geçen albümümü aradım durdum,
Bana bıraktığın resmini buldum,
Arkasını ilk olarak okudum,
Sevgilim yazmış ve karalamışsın,
Ağladım,sustum ama,çok üzüldüm,....
Çok duygusal bir anlatıma sahip güzel ötesi bir şiiriniz.İfadelere çok anlam yüklenmiş severek ve beğeniyle okudum.Yüreğinize sağlık kutlarım sizi.Saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 61 tane yorum bulunmakta