Geç Dünyadan Ey Gönül! Şiiri - Cihat Şahin

GEÇ DÜNYADAN EY GÖNÜL!

Yaşar iken son demini hayatın
Neden sarmaz seni havfı mematın?
Yok, faydası öldüğünde kat, yat’ın!
Canın sağken geç dünyadan ey gönül!

Sende olsa tüm cihanın tapusu
Can çıkınca kalır burda hepisi
Kapanmadan sana arzın kapısı
Akil isen geç dünyadan ey gönül!

Hatırla da şu toprağın altını
Yığıp durma para, pulu altın’ı!
Sonlandırıp cümle kusur haltını
Ruh tendeyken geç dünyadan ey gönül!

Hubb-u meta yara iken ruhlara
Açıyorsun neden onda hep yara?
Mahkûm etme o ruhunu gel hara
Vakit varken geç dünyadan ey gönül!

Ağzın açmış bekliyorken mezarın
Gafletinden görmez onu nazarın
Son bulmadan arzda çarşı pazarın
Fırsat varken geç dünyadan ey gönül!

Peşindeyken ecel adlı cellâdın
Düşün hele, öte neler yolladın?
Ahmaklıkta çok kişiyi solladın
Akil ol da geç dünyadan ey gönül!

Onca insan göçer iken çevrenden
Üç beş kişi kalmış iken devrenden
Kaçmak için yer sorma da evrenden
Bir an önce geç dünyadan ey gönül!

Geçinirken herkeslerden zeki sen
Demiyorsun niçin Hakka peki sen?
Hakikaten yeterince zekiysen
Bundan böyle geç dünyadan ey gönül!

Akil olan düşünürken sonunu
Niye hala akletmezsin sen onu?
Hak olmadan Hakkın vefat kanunu
Hemen şimdi geç dünyadan ey gönül!

Herkes gibi misafirken şu handa
Sakın kendin baki sanma cihanda!
Apar topar sevk olmadan bir anda
Düşün, taşın geç dünyadan ey gönül!

Cihat ŞAHİN
08.03.2021-İZMİR