Geç Değildir Hiçbir Zaman

Bu sabah,
Bir çocuk düştü bisikletinden.
Umutları suya döndü aniden.
Etrafına bakındı, mahzun mahzun
Bir omuz aradı yaslanacak, yoktu.
Nazlanacaktı tutup kaldırsaydı biri elinden.

Düşmeyi öğrendi çocuk,
Kanayan dizinin feryatlarıyla.
Ağlamayı, acıyı öğrendi.
Oysa az önce,
Keyifle basıyordu,
Ters dönen kornasına bisikletinin.

Nerden bilecekti eğrisini, doğrusunu
Uyanma isteğini yaşamın ve her düşüşte,
Yeniden doğuşu, dirilişi,
Nerden bilecekti?
Düşe kalka büyüyen umutları!

Ne kadar ulaşılmaz, ne kadar uzakta olursa olsun
Koşullar, hatta ölümün kıyısında bile olsa
Dönüp dolaşıyorsa ucu yanık hayaller,
Artık çok geç demeyeceksin küçüğüm.
Yürüyeceksin üstüne üstüne dikenlerin, azimle.

Daha zamanı değil üzülmenin.
Daha başlamadı yangınlar.
Her düşüş uzaklaşırken kıyıdan,
Yeni bir çıkışın habercisidir genç kıyılar.

İnanmalı kalbinin büyüklüğüne,
İnanmalı, tek çıkışın kendi olduğuna.
Geç değildir hiçbir zaman.
Geç değildir çırpınışı yaşamın.