Geç Şiiri - Selda Öztürkmen

Sen varken, ben yoktum.
Ben var olduğumda ise;
Sen çoktan yorulmuştun.

Farklı iklimlerde sallanan
İki yapraktık biz.
Hoyrat bir rüzgarla dalından düşmüş,
O yana bu yana savrulan,
Üstüne basılan,
Yeniden yeşerecek bir dal arayan,
İki yapraktık...

Yıllar sonra bir fırtına,
Aynı ağaçta buluşturdu bizi.
Aynı dala tutunup,
Yeniden yeşerip güçlenecek
Üstümüzdeki ayak izlerini,
Yüzümüzdeki çizgileri silecek,
Solan renklerimizi,
Birlikte canlandıracaktık.
Ama çok geçti,
Yaşanmamışları yaşamak için;
Çünkü
Ben yeşerdikçe sen soluyor,
Sen soldukça,
Ben, soluyordum...