Geberiyorum Sensizlikten

Buz gibi beton
duvarlar
ve
onlar bana
soğuk
ben onlara
.....................................
Nefretle bakıyorum,
üzerime geliyorlar.
Sanki nefretimi anlıyorlar.
Ezmek istiyorlar beni.
Yani;
taşlar bile anlıyor
duyguları.
Allah’ım nedir bu acı
geberiyorum yalnızlıktan.
Bir ses,
bir nefes,
bir bakış,
bir tatlı sözcük
ve mana.
Bir de zehir gibi sigarayla
demli bir de çay.
Geberiyorum yalnızlıktan.
Çevremde yığınla insan
ama ne ben onları
ne de
onlar beni görüyorlar.
Ve ben yine
geberiyorum yalnızlıktan.
Güneş bile karanlık.
Ayı unutalı
sanki yıllar oldu.
Çehreler simsiyah,
neden gülmüyor sanki
insanlar
Neden
herkeste, benimle duvar arasındaki
nefret var?
Ve neden
bu durum beni
delirtiyor?
Ve yine neden ben,
Allah'ım
“geberiyorum yalnızlıktan”
diyorum.