Geçmişe ilerleyiş Şiiri - Samet Tanboğa

Artık Ayrılık tohumları ekmeyeceğiz,
Kaçacağız var gücümüzle bunak, Dünyadan
Cihanın sonunda dua etmeyeceğiz.
Alçak tavanlı ruhsuz sığınaktan

Koşacağız yarınlara gelecek adımlara bir hışımla
Ruhumuzdaki çatlak filizlenirken Göz yaşımla.
Selam vereceğim çiçeklere eğik başımla.
Karşı duracağım koca dünyaya bu genç yaşımla

Atlarken gök kuşağının üstünden
Çıkaracağım üzerimden insanlığımı.
O zaman ayrılacak gece gündüzden
Kıracağım makineleşmiş vücudumla parmaklığımı.

Yürürken güleceğim beton yığınlarına karşı
Her adımda çiçekler dirilirken duvarın kalbinden
Tüm ilkelliklerimizle titreteceğiz arşı
Geçerken ruh tutsaklarının semtinden

Dur demek zorunda kalacaklar önümüzü keserek
Hep birlikte yürüyecekler üzerimize
Ektiğimiz çiçekleri ezerek
Bende çekeceğim atom çağına karşı tahta kılıcımı
Üzerimize yağan bombalara küfür ederek

Gök yüzüne çıkan bombalar yağmur olucak.
Kovanlar can alıp dünyadan tohum doğuracak
Kör dünya beni ancak,
Koca bir tankı bir fidan kaldırdıgında anlayacak.